Black Trip - Shadowline

SPV

Het hoeft geen ramp te zijn indien u nog nooit van Black Trip heeft gehoord. De Zweedse heavy metalband bestaat uit leden die in een ver verleden nog het mooie weer maakten bij onder andere Enforcer en Entombed, maar is in de huidige bezetting toch al aan haar tweede full album toe. Met hun ouderwetse sound knipoogt het vijftal vooral naar Thin Lizzy en het klassieke Iron Maiden.

Zeker de vergelijking met die laatstgenoemde is niet uit de lucht gegrepen: de stem van Joseph Tholl lijkt wel een geschoolde kopie van die van ex-Maidenzanger Paul Di'Anno. Vanaf opener Die With Me wanen we ons dan ook onmiddellijk terug in het Londen van 1980, waar Margaret Thatcher net haar intrek had genomen in 10 Downing Street en bands als Angel Witch, Iron Maiden en Girlschool de Londense underground beheersten.

Leuke binnenkomer trouwens, met snedige riffs en een energieke gitaarsolo. Bij nummers als Danger of de titeltrack loop je dan weer een groot risico dat de melodieën een tijdlang blijven naspoken in het hoofd. Bij het eerstgenoemde door de licks, bij dat laatste is het dan weer vooral het refrein dat blijft plakken. Ook de oerkreet op het einde mag er best zijn.

Goeie punten dus voor Black Trip dat vooral qua songwriting grote stappen vooruit zet. Hoewel Shadowline garant staat voor tien nummers aan zeer genietbare klassieke metal - Rooms is vooral een kort intermezzo ter introductie van Subvisual Sleep - toch blijft het voor een stuk wachten op een echt hoogtepunt. Een Phantom Of The Opera, om in Iron Maidentermen te blijven. Gaandeweg blijkt het niveau zelfs lichtjes achteruit te gaan. Het tempo slabakt en de gitaarharmonieën verliezen veel edge naar het einde toe.

Maar plotseling is daar dan toch dat hoogtepuntje in de vorm van The Storm. Begeleid door een akoestische gitaartokkel bereidt Thol ons rustig voor om dan plots aan het schreeuwen te slaan terwijl drummer Jonas Wikstrand het tempo opdrijft. Het is nog geen Phantom Of The Opera, maar de gelijkenis met Remember Tomorrow ligt misschien meer voor de hand.

De NWOBHM kwam in gang toen jonge Britse metalbands de sounds van Sabbath en Priest combineerden met de agressie van de punk, gevoed door de politieke onrust van de jaren '70. Het is die agressie die we een beetje missen aan veel moderne retrometalbands zoals Black Trip. De ietwat afgelikte productie zit daar wellicht voor het grootste stuk tussen. Maar laten we eerlijk wezen, deze zwarte trip naar de schaduwlijn is desondanks zeker voor herhaling vatbaar.