Black Yaya - Black Yaya

City Slang

Black Yaya is niemand minder dan David Ivar Herman Düne. Jawel, die van de gelijknamige band (zij het geschreven zonder het trema op de laatste paar platen). Met dit project wou hij opnieuw beginnen. 

David Ivar had even genoeg van zijn achternaam en wou met een schone lei beginnen. Dus schreef hij wat liedjes die hij in kleine clubs met enkel een akoestische gitaar ging spelen. Het beviel hem dusdanig dat hij het hierbij niet kon laten. De debuutplaat van Black Yaya was het logische gevolg.

Inspiratie vond hij in films, strips en boeken. Vandaar ook de logisch daarop aansluitende songtitels als Watchman. Muzikaal wilde hij duidelijk niet in het vaarwater van zijn gelijknamige band terechtkomen en opteerde hij voor de radiogevoelige singer-songwriteroptie. En daar loopt het treintje van de rails.

‘Black Yaya’ is absoluut geen slechte plaat geworden. Daarvoor is het vakmanschap van David Ivar te groot. De liedjes zijn aangenaam om naar te luisteren en zullen zeker een publiek vinden. Bovendien heeft hij er angstvallig voor gezorgd om ook weer niet te ver van Herman Dune te gaan zeilen, kwestie van de fans van die band toch mee op de boot te doen springen. Alleen ontbreekt er dat tikkeltje originaliteit dat Herman Dune wel in zich had, die wat dwarse koers die die band durfde te varen. Dit is gewoon de zoveelste singer-songwriterplaat geworden.

Het duurt tot Vigilante, nota bene het zesde nummer, voor wij wakker schieten uit onze dagdroom. Want daarin durft David Ivar wel even tegen de wind in te varen, waar hij zich voordien zachtjes op de duizend-en-één-liedjes-golven liet heen en weer wiegen. Misschien zijn het de drums, die je doen opschrikken. Of anders is het de mondharmonicasolo ergens halverwege. Feit is dat dit wel even de windstilte doorbreekt.

En ook voor Under Your Skin willen we nog even wakker blijven, hoewel het nummer al niet meer de intensiteit van de voorganger heeft. Olie op de golven dus. Waarna de rust terugkeert en de luisteraar opnieuw in slaap kan sukkelen.

Zoals al gezegd, is ‘Black Yaya’ best een leuk album. Als achtergrond bij het bezoek van je vrienden bijvoorbeeld. Het mag tenslotte niet te veel afleiden van de discussies. Maar echt raken doet de plaat niet. En dat is jammer.