Blackfield - IV

KScope

Blackfield is één van de zevenendertig nevenprojecten van Steven Wilson, maar ook voor hem zijn er maar vierentwintig uren in één dag. ‘IV’ (ook de titel is weinig geïnspireerd) is dus een afscheidsplaat geworden. En niet zo’n heel goede.  De symptomen van Wilsons overvolle agenda zijn duidelijk herkenbaar. Blackfields geestelijke vader en songwriter Aviv Geffen probeert de meubelen te redden.  Met de hulp van enkele zingende vrienden.

Nochtans begint het album sterk met Pills. Het zou een typisch Porcupine Tree-nummer kunnen zijn over het narcotische misbruik in onze samenleving en met een striemende kritiek op de farmaceutische industrie: “There is a pill for every hour.” Bovendien heeft het een sterk instrumentaal slot. Pills is niet toevallig de meest proggy track op ‘IV’.

En wat natuurlijk alleen op een aan Wilson gelieerde plaat kan: het overgaan van de meest depressieve naar de zonnigste gevoelens (na Pills volgt Springtime). En natuurlijk is ‘IV’ geen slechte plaat. De orkestraties, de samenzang, de gitaar, ... het klinkt allemaal weer geweldig.

Bovendien hebben Geffen en Wilson een neus voor goede zangers. De gouden stem van Vinnie Cavanagh is hun niet ontgaan op Anathema’s ‘Weather Systems’, en Cavanagh klinkt inderdaad uitstekend op XRay. Brett Anderson (Suede) op Firefly en Jonathan Donahue (Mercury Rev) op The Only Fool Is Me zijn onbetwiste keuzes.

Jammer dan toch dat heel wat songs klinken als een outtake van een onaf nummer. Op een barbecue riskeert zelfs het lekkerste vlees te verbranden. Maar als er haast geen vlees aan zit, voelen de gasten zich nog meer bekocht. Het zou spijtig zijn als Blackfield hier zou eindigen. Heeft Geffen niets meer in de koker om er alsnog met een knal een uitroepteken achter te zetten? De tijd zal het uitwijzen.