Blackfield - Welcome To My DNA

Kscope

Hoeveel muziek kan er ontspruiten aan de geest van één man? Steven Wilson geeft ons al zoveel jaren stukjes van het antwoord. Stukjes die in de vorm komen van Porcupine Tree, No-Man, I.E.M., Wilson solo, en natuurlijk Blackfield. De tweede plaat met de Israëlische zanger Aviv Geffen was in 2007 een voltreffer. 'Welcome To My DNA' heet de langverwachte opvolger en die lost de verwachtingen opnieuw perfect in.

Het moet gezegd: Glass House is meteen een schitterende opener. Ga maar na: de helder opgebouwde spanningsboog, de Floydiaanse gitaarlicks, de prachtige samenzang. En - typisch Wilson - de bitterzoete paranoia waarmee hij iets zinvols zegt over de westerse samenleving. Eigenlijk klinkt het nog het meest als een vroege Porcupine Tree-song.

Het contrast met Go To Hell is knap. Het teert op ingehouden agressiviteit. De zwartgallige tekst botst met het opgewekte deuntje; zoals vaker bij Wilson zit er vuil onder het glinsterende oppervlak. Wilsons zoektocht naar het volmaakte popliedje resulteert vervolgens in melancholische passages waarvan Dissolving With The Night de meest memorabele is.

Blood doet je adrenaline weer stromen. De stomende folkrock heeft veel weg van een jigue, maar dan geeft de hymneachtige zang het nummer een heel andere draai. Gewoonweg magistraal. Oxygen bevat waarschijnlijk het meest catchy refrein dat je dit jaar op een rockalbum zult vinden. Zigota valt uiteen in twee helften met een heftig einde.

Nog een hoogtepunt is DNA. Prachtig gewoon met die aanzwellende orkestpartijen. Zou hiermee het muzikale DNA van Wilson eindelijk vastgelegd zijn? Dat lijkt wat overdreven, en de man heeft zeker nog genoeg nieuws in petto, maar met 'Welcome To My DNA' is er toch weer een fraai stukje gelegd van de complexe puzzel die deze muzikale persoonlijkheid is.

Deze plaat heeft het kwaliteitsmerk Wilson helemaal over zich. Tien miniatuurtjes om door een ringetje te halen. De afwerking is vlekkeloos. Dat mag ook wel verwacht worden van iemand die de opdracht toevertrouwd kreeg om het oeuvre van progressieve pioniers King Crimson en Caravan een digitale poetsbeurt te geven.

We gaan dus niet zeuren over de korte speelduur (36'55''). Als u dat toch een bezwaar vindt, dan koopt u toch gewoon de vinyleditie. De kans is groot dat u er zo veel van tegen de 40' in uw platenkast hebt staan.

Blackfield concerteert op 28 april in Muziekcentrum Trix, Antwerpen. Voorprogramma is North Atlantic Oscillation.