Blackup - Club Dorothee

Rookie Records

De Gentse garagerockers van Blackup zijn terug met een rauwe gitaarplaat. De band ontstond in 2009 rond enkele cultfiguren uit de lokale scene met wortels in illustere bands als Thee Andrew Surfers, The Ewings en surfpunkband Fifty Foot Combo.

Als u die groepen kent, weet u wat ze met elkaar gemeen hebben: bakken en bakken energie, het soort waar veel twintigers alleen maar van durven dromen. Niet slecht voor muzikanten die al twee decennia op het podium staan. Klasse-acts in het algemeen, maar vooral fenomenale live bands waar het spelplezier vanaf spat.

Energie is echter geen garantie voor kwaliteit. En genoeg muzikanten veranderen na verloop van tijd in wandelende genre-parodieën. Na een irritante Jon Spencer-tribute mag The Last Things ‘Club Dorothee’ officieel openen. Niet meteen het sterkste nummer op de plaat. De muziek zit goed in elkaar, maar klinkt een beetje voorspelbaar. Been there, done that. Hetzelfde geldt voor No Static en Fake News.

Het zijn liedjes die nét niet catchy of sterk genoeg zijn om echt te blijven hangen. En veel innovatie etaleert Blackup niet. Zo is Walk Away een verdienstelijke poging tot een radiohit die tien jaar te laat komt. Wel opvallend is de sterke productie van Jeff Claeys (Millionaire, JSBX). Het album werd trouwens ook gemixt door Tim Green (Melvins, Bikini Kill, Sleepy Sun en Fucking Champs) en de band speelt retestrak. 

Al vlug wordt echter duidelijk dat de heren de sterkste songs voor de tweede helft van de plaat bewaard hebben. Het Replacements-achtige Whatever Makes Your Kite Fly bevalt ons goed, net als Goldmines, Guinea Pigs And Fur en Everytime I Think Of You. Nummers die verraderlijk simpel klinken, maar bewijzen hoe goed de groep dynamiek in de vingers heeft, als ze dat wilt. En het niveau blijft stijgen.

De hoes van ‘Club Dorothee’ past op het eerste gezicht eerder bij een metal- of stonerrockband, maar de muzikale invloed van vermelde genres wordt duidelijker, wanneer de heren het gaspedaal indrukken en het beste materiaal bovenhalen. Een gloeiende gitaarriff vormt de basis van Paranoia, en loodzware slowburner White Cats is muziek om iemands oogballen bij uit te klauwen.

Titeltrack Club Dorothee smijt uiteindelijk de deur van de plaat dicht à la Iggy Pop & The Stooges. Er passeert ook een scheurende gitaarsolo in. Te lang geleden dat wij dat nog mochten horen. Vijf oké-nummers gevolgd door een ijzersterke tweede helft: de veteranen van Blackup kunnen het nog steeds. In 'Club Dorothee' willen wij vaker headbangen. De kopstoot en gebarsten lip nemen we er graag bij.