Blank Realm - Grassed Inn
Fire Records
Met hun vorige releases bewees het Australische Blank Realm dat hun kracht ligt in ruwe en uitgestrekte jamsessies. Het is een band die niet teert op hooks of traditionele song-structuur maar op repetitiviteit en een hypnotiserende drive. Het is nog steeds deze aanpak die Blank Realm typeert, maar op ‘Grassed Inn’ slaagt de band erin om te evolueren naar een sound die nog steeds even ruw en ongepolijst klinkt; alleen is ze veel aantrekkelijker dankzij de zomerse en poppy insteek.
‘Grassed Inn’ verspilt geen tijd aan een lange intro. Het album trapt de deur in met Back To The Flood, een nummer zo catchy dat het op eender welke popplaat kan staan, maar tegelijk smerig genoeg voor het oeuvre van een punkband. Het resultaat is een sublieme, instant-like hybride die verrassend fris klinkt voor Blank Realm. Het nummer steunt op één geweldige riff, die probleemloos de eerste vijf minuten van het album ononderbroken vult.
Ook opvolger Falling Down The Stairs heeft datzelfde overdonderende effect. Het fonkelende gitaartje bij de intro, de synthloop doorheen het hele nummer en de drie simpele akkoorden, die de ruggegraat vormen van het nummer, leggen het nieuwe potentieel van Blank Realm bloot. De band verliest zich niet langer in een spiraal van ruis en psychedelica, maar heeft zijn zeilen aangespannen. Ze klinken uitgelaten en zelfzeker.
Alle nummers, met uitzondering van het negen minuten durende Bulldozer Love, zijn duidelijk meer geproducet. Blank Realm hebben gebouwd en gebeiteld aan hun songs en het resultaat is een solide album van een band die duidelijk in hun momentum zit. En dit zonder dat alles plots te opgekuist klinkt. Ruimte voor nonchalance, en imperfectie is nog steeds meer regel dan uitzondering.
De rommelige, lo-fi productie van de plaat heeft iets charmants. Jammer genoeg wordt ze bij momenten eveneens vervelend. Het nasale gehuil van Daniel Spencer dringt soms zo genadeloos je brein binnen dat het alle muzikale endorfines saboteert. Niet dat de lat daaromtrent altijd hoog moet liggen: pakweg Lou Reed noch Bob Dylan waren fantastische zangers, maar zij gebruikten hun stem als een artistiek tool. Een behendigheid die Daniel Spencer niet meester is.
Dat is jammer, want het lijkt alsof het volledige potentieel van Blank Realm hierdoor niet tot zijn recht komt. ‘Grassed Inn’ bereikt af en toe duizelingwekkende hoogtes, maar slaat je dan zo weer terug tegen de grond. Ondanks die kleine misstappen, toont Blank Realm zich hier als één van de meest creatieve bands down under. Een band om op je radar te houden.