Bloc Party - Four
French Kiss Records
Vorig jaar rond deze tijd zag het ernaar uit dat er nooit nog een nieuwe plaat van Bloc Party zou verschijnen: Kele had net een soloplaat gemaakt, er waren de geruchten dat de drummer uit de band was geschopt en dan waren de overige leden van Bloc Party nog eens gespot aan een opnamestudio zonder hun frontman Kele Okereke die in New York vertroefde om een boek te schrijven, zo bleek. De speculaties over een split werden op gang getrokken, maar nu de toepasselijk getitelde vierde plaat ‘Four’ verschenen is, bleek dat al de geruchten en tweets en de op sociale media gedeelde foto’s één grote grap van de heren was. Om de verveling tegen te gaan allicht.
In werkelijkheid waren de werken aan een opvolger voor het in 2008 verschenen ‘Intimacy’ al sinds 2010 aan de gang. ‘Intimacy’ had vele fans van het eerste uur afgeschrikt door het meer elektronische geluid van Bloc Party op dat album. Degenen die hier op afknapten mogen weer opgelucht ademhalen: ‘Four’ is een echte gitaarplaat geworden.
Op het eerste zicht lijkt de titel niet al te origineel. ‘Four’ voor de vierde plaat, het is een keuze als een andere, maar van veel creativiteit getuigt het niet. Tot je Kele en de band in interviews hoort verklaren dat ‘Four’ ook een ode is aan de band: de chemie tussen hen vieren, het samenspel van de band. En dat samenspel wilde Bloc Party ook op de plaat: de band, live in de studio en zonder al te veel effectjes, opsmuk en productionele ingrepen.
De plaat klinkt dan ook een stuk rauwer en meer in your face dan de voorgangers. Opener So He Begins To Lie en afsluiter We Are Not Good People laten dan ook een Bloc Party horen dat er steviger tegenaan gaat dan ooit tevoren, een Bloc Party dat ook live vonken zou moeten geven. Ook 3x3 is een kopstoot, de riff van Kettling nestelt zich al na één luisterbeurt in je hoofd en ook in Team A eist een stevige gitaar de hoofdrol op.
Maar hoe goed en stevig de rockers ook zijn, de hoogtepunten van ‘Four’ zitten in de rustpunten: Real Talk is een aangrijpend liefdeslied over de angst nooit een relatie aan te kunnen en dan precies datgene te vinden waarvan je dacht dat je het nooit in je had, en Day Four is een intiem liedje over eenzaamheid. Truth en V.A.L.I.S. zijn dan weer gewoon leuke meezingers, goeie nummers ook.
De minpunten dan: single Octopus klinkt ons wat te doorsnee en na enkele luisterbeurten hadden we het hier wel mee gehad. Oké, maar niet goed genoeg voor een band als Bloc Party. Octopus zou een degelijk b-kantje geweest zijn. Ook The Healing laat ons alsnog behoorlijk onverschillig. En dan zijn er ook nog de stukjes die rechtstreeks uit de opnamestudio naar de plaat zijn gebracht (of zo willen ze ons toch doen geloven): leuk om een plaat mee te beginnen en/of te eindigen en ook een goede manier om de spontaniteit van deze plaat te benadrukken, maar het gebeurt al te vaak en het haalt de tempo uit ‘Four’.
Met ‘Four’ heeft Bloc Party dus weer een goeie plaat afgeleverd, wat kwatongen ook beweren, en dat is de vierde op rij. Hun passage op Pukkelpop was degelijk, maar niet memorabel, maar in Lotto Arena in februari 2013 verwachten we meer van een tegen dan hopelijk strak ingespeelde band. Voor de setlist mogen ze veelvuldig putten uit ‘Four’.