Bloc Party - Intimacy
Wichita Recordings
Toen de zanger van Bloc Party de voorbije zomer het podium van Pukkelpop opkwam met korte short en blingbling-ketting, vreesden we het ergste. Een horde gillende meisjes, inclusief bordjes, brachten zelfs pijnlijke herinneringen aan een boysband naar boven. Alle angst bleek ongegrond, want met 'Intimacy' klinkt Bloc Party anders, maar toch zichzelf. "Oef", denkt iedere zichzelf respecterende fan dan.
Toch waren er terechte kritische geluiden na de eerder uitgebrachte digitale release. Daarop was er ruimte voor een atypisch geluid (waar zijn die gitaren?), technoinvloeden, elektronica en oeverloos geëxperimenteer. Wat moet je dan nog verwachten van de fysieke release? Het is echter een feit dat Bloc Party met hun derde langspeler meer dan hot is bij muziekminnend België. Doorbreken met Banquet, debuteren met 'Silent Alarm', bevestigen met 'A Weekend In A City' en nu met 'Intimacy' de Ancienne Belgique was maanden op voorhand twee keer uitverkopen. Voeg daar nog een speciale releaseshow in Club 69 van Studio Brussel en u weet dat er alles aan gedaan wordt om van 'Intimacy' een succes te maken.
Maar vertaalt zich dat ook in goede songs? Eerlijk, de eerste beluisteringen zijn even wennen. We hadden wel een evolutie verwacht na tussentijdse single Flux (bonustrack op 'A Weekend In The City') en nieuwe single Mercury, maar de nieuwe plaat voelt heel anders aan. Toch is het dat opbouwende Mercury (geïnspireerd door PIL?) dat na tal van luisterbeurten uitgroeit tot het eerste echt goede nummer op de plaat. Met Halo wordt de band met hun vroeger geluid niet helemaal doorgeknipt, want deze uitstekende track zou zo passen op 'Silent Alarm'. Signs is na Biko het tweede rustpunt op het album, waarbij de belletjes op het einde voor de extra zorgen. Pittiger en vertrouwder gaat het er aan toe bij One Month Off, al sluipen ook hier wel een aantal nieuwe geluidjes in.
Hierna wordt het helaas minder. Zephyrus probeert nog wel met dat koortje, maar lijkt ons eerder leuk als experiment, en niet als overtuigende song. Verder zijn ook Better Than Heaven en Ion Square afgeslankte versies van wat ze ooit al beter hebben gedaan. Bovendien blijkt de mayonaise ook niet te plakken bij opener Ares. Is het te experimenteel? Is het de hortende zang? Is het de verrassing? Geen idee, maar tientallen luisterbeurten later blijven we het nummer nog steeds skippen.
Hier en daar wordt Bloc Party de nieuwe Radiohead genoemd, maar hiervoor zullen ze toch nog een aantal boterhammen moeten eten. Durven experimenteren is een zaak, ermee wegkomen is een andere. Dat is een dubbeltje op zijn kant, en het zal pas op lange termijn duidelijk worden wat de uitkomst is. Onze conclusie is dan ook dubbel: enerzijds appreciëren we 'Intimacy' omdat Bloc Party nieuwe wegen durft betreden, anderzijds zal dit album niet voor iedereen weggelegd zijn en bevat het een aantal minder geïnspireerde nummers. Tijd zal hier raad brengen, maar wie twee keer de Ancienne Belgique uitverkoopt heeft op dit moment gelijk.