Bløf - Umoja

EMI

‘Umoja is’ meer dan een muzikale ontdekkingsreis rond de wereld. Het is een plaat ontstaan uit de liefde voor muziek, uit de onweerstaanbare drang om verre horizonten te verkennen en andere muzikanten te leren kennen. Veel heeft misschien te maken met het verleden van de Nederlanders als een zeevarende natie.

Deze cd is het verhaal van ontmoetingen met culturen van over de hele wereld en de boodschap dat muziek mensen bij elkaar brengt, dat muziek een universele taal spreekt. Meer nog dan kunst, film of literatuur. Umoja is trouwens Swahili voor samenhorigheid, eenwording en eenheid. Het klinkt allemaal wat klef maar Bløf brengt deze boodschap met overtuiging.

Muzikaal en tekstueel zou dit een gewone doorsnee Bløf cd kunnen zijn met de gekende pathos van zanger Paskal Jakobsen. Hij heeft in zijn jeugd blijkbaar leren zingen tegen de golven in die op de kusten van Zeeland beukten, met kiezelsteentjes in zijn mond (met dank aan de Griekse redenaar Demosthenes voor dit verhaal). Het zijn echter de bijdragen van bevriende muzikanten vanuit elke uithoek van de wereld die de songs inkleuren en een ongelooflijke meerwaarde geven. Het zegt ook veel over de kwaliteiten en overtuigingskracht van Bløf dat ze al die mensen hebben kunnen inschakelen, dit krijg je niet gedaan als er louter commercieel gedacht wordt.

Bij de cd krijg je een extra DVD waarop je alle nummers nog eens kan bekijken, op locatie gefilmd met de gastvedettes (leuke vakantiefilmpies) en met extra documentaires over ‘The making of’. Van elk nummer kan je een beltoon aanvragen en je krijgt gratis toegang tot het vip gedeelte van de site www.umoja.nl. En passant wordt de aandacht gevestigd op de problemen in landen als Kenia en Nigeria. Het is dus duidelijk dat dit niet zomaar een cd is maar een multimediaproject over de grenzen heen.

En de muziek? Wel die is zondermeer schitterend! Aanzoek zonder ringen met de krachtpatsdrummers van Kodo is onweerstaanbaar. Wennen aan september doet de truc van hun hit Holiday in Spain samen met Counting Crows nog eens over: de herkenbare stem van Adam Duritz, de afwisseling tussen Engels en Nederlands. Duritz zegt trouwens ergens in de documentaire het volgende over het fenomeen muziek: “van een slechte dag hou je op zijn best nog altijd een paar regeltjes over voor een nieuwe song“. Het Iers getinte Vreemde wegen werd opgenomen samen met Terry Woods, een veteraan van de Ierse folkmuziek en bij het brede publiek beter bekend als spelend lid bij The Pogues.

Mokerslag Mens drijft op een Turkse hardrock riff (het bestaat en klinkt fantastisch). In Herinnering aan later neemt fadokoningin Cristina Branco meer dan de helft van de leadzang voor haar rekening. Ondertussen houdt de groep nog halt in Rusland (Donker hart), Bhutan (Een manier om thuis te komen) en New Delhi (Eén en alleen).

Eén van de indrukwekkendste momenten (op plaat én op DVD) is De hemel is de aarde, opgenomen op Campground Koolpinyah Station langs de Adelaide River in Australië. De krokodillen springen er metershoog uit de rivier. De groep staat dan ook wijselijk een stuk van de oever. De percussie wordt verzorgd door aboriginals die gewoon op een stuk hout kloppen. De indrukwekkende Mark Robinson op de didgeridoo zorgt voor de karakteristieke mystieke bromtoon van dit prehistorische instrument.

Dit is in veel opzichten een opmerkelijk werkstuk geworden met vele muzikale hoogstandjes. Er is twee jaar aan gewerkt, de teksten gaan zoals gewoonlijk bij Bløf niet over koetjes en kalfjes maar over het grote gebaar, de grote gevoelens, over heimwee en verlangen, over liefde en eenzaamheid. En altijd is er die machtige stem van Paskal Jakobsen, de koppige Zeeuw, die samen met zijn groep vanachter de dijken van Zeeland verder kijkt dan het vlakke land aan de Noordzee. Een instant klassieker!