Blood Red Shoes - Blood Red Shoes

Jazz Life

Een titelloos, zelfverklaard verre van perfect, vierde album van Blood Red Shoes ligt in de rekken, uitgebracht op het eigen, al even nieuwbakken label. Het duo deed de opnames en productie voor het eerst volledig zelf en koos daarvoor Berlijn als uitvalbasis. “Alles klonk zo perfect op ons vorige album, waardoor we beseften dat imperfecties onze band maakt tot wat ze is.” Een softe punkband met een rauwe sound, that is. Gordels aan alstublieft!

Welcome Home doet de motoren meteen warm draaien door met racende gitaren een woordenloze dreiging van nog geen twee minuten af te vuren.

Everything All At Once, over leven in het nu, want morgen kan je evengoed niet meer wakker worden, bevat wel melodie en pophooks, al worden die ingevuld door grungegitaren. Opvallend is de moeite die in de zang gestoken werd.

Single An Animal put verder uit die golvende zang en laat bakken kippenvel aanleveren dankzij de gorte riff die meedingt naar ‘Gitaarstreel Van Het Jaar’. Dit kon evengoed op een plaat van QOTSA op speed hebben gestaan. En dat is wel degelijk een compliment. Aan het eind van de plaat doet Speech Coma het trucje waarin Blood Red Shoes het best lijkt nog eens over.

Pas in het vierde nummer, Grey Smoke, krijgen we zangeres Laura Mary Carter voor het eerst prominent te horen. Haar zacht wiegende stemgeluid staat alweer haaks op de brij van punkgitaren.

Far Away laat een andere kant van de band zien en haalt opnieuw een zeer hoog niveau. De strofes zijn voor rekening van Steve Ansell, de refreinen voor de lieflijke Carter. Ze doen bijna denken aan Placebo in betere tijden. In Behind A Wall doen ze dat met verve opnieuw. Het einde ontspoort volledig, maar wij verliezen ons graag al eens in een gitaarstorm van deze orde.

De noise in The Perfect Mess zit meer dan retestrak, maar heeft, op het refrein, na vrij weinig te bieden waarmee het uit de band springt. Het lijkt, net als Don’t Get Caught, enigszins anoniem te passeren. Cigarettes In The Dark volgt en vormt zo het enige echte dipje tijdens deze drie kwartier.

Vooral de softcore in Stranger verdient nog een eervolle vermelding. Het tijdbomtikkende arrangement bedekt met slepende zang werkt als een traag gif: sluimerend effectief. In afsluiter Tightwire knapt een piano het werk op waardoor de gitaar zich kan concentreren op enkele rake scheursolo’s.

Blood Red Shoes zijn op deze plaat inderdaad verre van kraaknet, maar tonen daarmee precies waar hun sterkte ligt. Uitstapjes naar andere hoeken van het grungespectrum slagen vlot, dus waarom die eens niet vaker doen in plaats van een soms (te) saaie punkbrij af te leveren? Goed album, maar ook niet meer dan dat.

Blood Red Shoes speelt op 18 april in de Botanique.