Blood Red Shoes - Box Of Secrets
V2
Alles komt terug! Steven en Laura-Mary van Blood Red Shoes zijn te jong om Nirvana nog aan het werk gezien te hebben, maar de muziek van dit hippe Britse duo wordt overwoekerd door de invloeden van grunge en de riot grrl-beweging. Na een handvol singles die vooral in de Britse pers opgepikt werden, kan nu ook de rest van de wereld kennismaken met dit duo dankzij hun eerste volwaardige album 'Box Of Secrets'.
Erg veel secrets vallen er voor de fans niet te rapen, want zes van de elf nummers zijn al eerder uitgebracht. Zo ook het prijsbeest van de cd, You Bring Me Down. Een aanstekelijk hi-hat ritme en een gitaartje waar Bloc Party jaloers op mag zijn, aangevuld met een refrein dat er om schreeuwt om door een op en neer springende jongerenmassa meegezongen te worden.
"Trying so hard to be listened to", zingen ze op Trying Harder en er wordt letterlijk om aandacht geschreeuwd. De hele plaat getuigt van het soort jeugdige urgentie dat je vooral op debuutplaten aantreft. Het moet vooruit gaan! Dat frustratie een sterke motor kan zijn is overduidelijk In I Wish I Was Someone Better, dat een constant, razend tempo aanhoudt terwijl de man achter de drums ook nog eens de vocalen voor zijn rekening neemt.
De invloed van acts als Sonic Youth en Babes In Toyland is merkbaar en ook die vele luisterbeurten naar 'Dry' van PJ Harvey hebben een duidelijke stempel achtergelaten. Luister maar eens naar de zanglijnen op Say Something, Say Anything en Take The Weight.
De tweede helft van de plaat neemt ook gitariste Laura–Mary meer vocalen voor haar rekening en ze blijft de rifjes onverstoorbaar aan elkaar rijgen. Maar er is ook slecht nieuws. Na het neuterig herhaalde "I’m so distracted" in het nummer ADHD begint het tempo ons zoals dat soms gaat met sympathieke hyperkineetjes op een gegeven moment ook op de zenuwen te werken. De laatste nummers op de plaat missen de punch om onze aandacht erbij te houden.
Blood Red Shoes heeft een handvol straffe nummers opgenomen, maar het blijft allemaal nogal ééndimensionaal. De plaat duurt maar eenenveertig minuten (en dat is tien minuten langer dan vele van hun liveoptredens), maar dat bleek telkens toch te lang om ons tot het eind bij de les te houden.
15 februari 2009