Blue Flamingo - Blue Flamingo
Excelsior Recordings
Altijd leuk om eens een waarlijk curieus plaatje te vinden tussen de doorsneepopplaatjes. Het plaatje 'Blue Flamingo' van de Nederlandse achtenzeventigtoerenfanaat en dj Ziya Ertekin - artiestennaam Blue Flamingo - werd samengesteld uit het kruim van 's mans bakelietcollectie. Achtenzeventigtoerenplaten, dat wil zeggen: eerste helft van de twintigste eeuw. En dat wil dan weer zeggen: zéér fijne muziek.
U moet weten dat wij altijd eerst even een "blinde" luistertest doen, om ons een onbevooroordeeld beeld van een plaat te vormen. Hier dachten we even met een retrogroepje te maken te hebben, maar dan wel een héél erg goed. Het verwonderde ons zelfs dat de klank van die oude platen zo goed benaderd werd, en dat de swing uit de jaren twintig zo leuk en authentiek nagedaan werd. Eén en ander werd natuurlijk duidelijk toen we lazen dat het om échte oude opnames vanop oude platen ging.
En zo moesten we onmiddellijk aan de verzamelaars 'Deelder Draait' denken, waar Jules Deelder zijn fijnste swing compileert. Maar waar de Deelder-schijfjes zo stof- en kraakvrij mogelijk op cd gezet werden, maalt Ertekin er niet om dat er nog wat ruis of gekraak op de plaatjes zit. Tenandere, die ruis op achtenzeventig toeren klinkt heel anders dan die op vinyl - veel spannender.
Het plaatje is opgedeeld in drie stukken: Oriental Nitty Gritty, The Spanish Tinge & The French Connection en Ritmo & Blues. Elk van die stukken krijgt bovendien een beschrijving mee van het soort muziek, iets wat destijds op de platen ook niet ongewoon was. En wat kunnen we eigenlijk méér zeggen dan dat Ertekin een erg knappe selectie heeft gemaakt van obscure maar stuk voor stuk aanstekelijke plaatjes?
Er kan natuurlijk geargumenteerd worden dat een dj niet veel toevoegt aan de muziek die hij draait, maar bij Blue Flamingo ligt dat wel even anders. Hij schuimt de wereld af op zoek naar oude platen, en hij presenteert dus dingen die je niet meer terugvindt in de reguliere handel.
Jammer eigenlijk, want Abdullah van Fats Waller en The Welcome of Their Majesties van ene Wilmoth Houdini vinden wij ronduit super. En naast gekendere namen als Sydney Bechet, Jelly Roll Morton, Duke Ellington en Otis Blackwell vinden we ook heel wat andere, lekker obscure namen.
De plaat vormt een erg coherent geheel en de nummers volgen elkaar mooi en logisch op, zodat we dit kostbare kleinood probleemloos helemaal kunnen uitluisteren. Beslist u zelf maar of dit een nostalgische trip dan wel een heel leuke ontdekking is. Wij vergeten intussen graag alle hedendaagse retrocrap. Vroeger was het beter.