Blur - The Magic Whip

Parlophone

Voor alle mensen die net uit hun winterslaap zijn ontwaakt en nog even hebben liggen soezen: Blur is terug. En iedereen mag het weten. De vier koppige bengels van welleer hebben zich met elkaar verzoend en besloten nog een plaatje te maken. Eentje die best wel “blurry” klinkt. Of wat had je gedacht?

Er is voor elke Blur-fan wat wils op dit album. Wie houdt van onbeschaamde kinderversjes, gehusseld in een aanstekelijke, krachtige riff zoals we dat bij ‘Modern Life Is Rubbish’ of ‘Parklife’ hoorden, kan terecht bij Lonesome Street, Go Out en I Broadcast . Nummers waarbij je het bovenste knoopje van je Fred Perry-hemd strak om je nek voelt kloppen en je stembanden ongenadig doen schommelen.

Ong Ong doet dan weer denken aan het speelse van ‘The Great Escape’. Dronken humor, die kopje onder gaat in het zoete water van een groot all-in-hotel vol Britse toeristen. Je haat ze of je doet gewoon mee. Wij gingen net het tweede voorstellen.

Maar overal voel en hoor je de nadrukkelijke aanwezigheid van Damon Albarn, die meer dan ooit zin heeft gekregen om muziek te maken. In Ghost Ship bijvoorbeeld, een teder nummer dat zomaar uit een Gorillaz-album zou geplukt kunnen zijn. Of in My Terracotta Heart met het ‘Everyday Robots’-geluid all over it. Dat laatste is trouwens ook het persoonlijkste nummer op de plaat geworden; Graham Coxon laat zijn gitaar huilen en Albarn zingt over de gebroken relatie tussen de vier bandleden: “We were more like brothers, but that was years ago”.

Rode draad door het album is Hong Kong, de stad waaraan niet alleen zanger Damon Albarn zijn hart en ziel heeft verloren, maar sinds kort ook de rest van de band. De stad waar mensen net mieren zijn en waar je verloren loopt tussen hoge gebouwen en omvangrijke mensenmassa’s. Uit die ervaringen worden dan nummers geboren zoals New World Towers, dat een mooi plaatje schildert van kleine mensen en hoge gebouwen. Of There Are Too Many Of Us, dat met een marcheertempo richting een climax gaat, waarbij we ons - al dan niet terecht - afvragen of we inderdaad niet met te veel rondlopen op deze kleine en broze planeet.

Maar bovenal: er zit plezier in de plaat. Blurs interpretatie van het geluid van een ijskar op Ice Cream Man en de bassolo later in dat nummer; een grappige titel als Pyongyang, al is de inhoud - Albarn geeft openlijk kritiek op Noord-Korea - iets minder grappig; zelfs op de persfoto’s kunnen de bandleden een brede glimlach niet verbergen. Daar klinken we op!

‘The Magic Whip’ is niet die alles verbrijzelende plaat geworden waar ze al hun hele carrière op wachtten. Maar het is wel een mooi huwelijk tussen vier geweldige artiesten die elk hun eigen weg zijn ingegaan, maar elkaar terug tegengekomen zijn ergens in het midden. Niets zo leuk als een puzzel waarvan alle stukjes perfect op hun plaats vallen.

Voor de liefhebbers hebben de jongens van Blur ook 'The Magic Whip - The Making Of' online gezet.