Bob Mould - Beauty & Ruin

Merge Records

Bob Mould is Bob Mould. Hij gaat niet plotseling een heel andere plaat maken. En toch…

‘Beauty & Ruin’ heet hij, de opvolger van het bij ons al vlot binnen gaande ‘Silver Age’, en Mould brengt daarmee muzikaal verslag uit van wat hem de afgelopen twee jaar allemaal is overkomen. Want het heeft hem sinds hij zijn autobiografie heeft uitgebracht niet altijd meegezeten. En dat verwerkingsproces kan je volgen op deze versmelting van schoonheid en verval.

In Low Season steekt hij de miserie in elk geval al niet onder stoelen of banken. Teksten als “Low season / Turn the sunlight down” liegen er niet om. En in Little Glass Pill wordt de pees er voor de eerste keer zwaar op gelegd en raakt hij zowaar nog meer in de put: “I’m losing my mind”. Het tempo gaat de hoogte in, alsof hij klaar staat om met zijn hoofd de kwaliteit van het pleister op de muren uit te testen.

I Don’t Know You Anymore moet met Hey Mr Grey zowat het meest toegankelijke nummer van de plaat zijn en brengt ons terug naar het beste van Sugar: lekker wegluisterende rock. Moulds ritmesectie – al een hele tijd is dat Jason Narducy en Jon Wurster – weten intussen wat van hen verwacht wordt en voeren dat ook tot in de puntjes uit.

Intussen is de protagonist op de plaat beginnen nadenken over al de miserie die hem overkomen is en de realisatie dat er tegenover ellende ook schoonheid kan en zelfs moet staan, dringt stilaan door. En de brokken moeten gelijmd worden. Tijd dus voor Forgiveness want je moet tenslotte verder in het leven. En het hoofd laten hangen is geen optie. Het nummer is ook muzikaal iets minder zwaar op de hand. Je hoort de pijn trouwens doorklinken in Moulds stem naar het einde van de song.

En daarna gaat het weer crescendo de goede kant uit. Met Hey Mr. Grey wordt die ommekeer bezegeld. Het nummer voelt gewoon positief aan en Mould ramt weer als vanouds en gooit er voor de goede orde nog een solo tussen ook. Er is weer een toekomst. Of zoals hij het zelf zegt in Tomorrow Morning: “Tomorrow Morning I’ll be rising / Magic waiting for the sun to shine”.

Het komt dus allemaal wel goed. En Bob Mould heeft met dit ‘Beauty & Ruin’ nog eens een plaat gemaakt, die vol emotionele hoogtes en laagtes zit en dat ook laat horen in de muziek. Zijn liedje is duidelijk nog niet uitgezongen. Bob Mould is nog altijd Bob Mould.

Bob Mould speelt in het najaar in Het Depot in Leuven.