Bob Mould - Patch The Sky

Merge Records

Hij kan het nog. En belangrijker: Bob Mould doet het ook nog steeds, puike albums maken.

Patch The Sky



Ok, in originaliteit blinken ze niet altijd uit, maar het blijft een plezier om ze uit te zitten. En dat geldt ook voor dit ‘Patch The Sky’. Want ondanks dat ‘Beauty And Ruin’ al behoorlijk onder de huid kroop, is deze naar eigen zeggen nog donkerder. Maar blijkbaar hoeft dat niet meteen iets te betekenen voor het resultaat.

Misschien zijn titels als Black Confetti en The End Of Things veelzeggend. Maar de muziek houdt de voormalige frontman van cultbands als Hüsker Dü en Sugar wel overeind. Of zoals hij het zelf zingt in opener en veruit het meest naar Sugar smakende Voices In My Head: “No more time to listen to the voices in my head / I said goodbye it’s time to say farewell / To all the ghosts and demons in my head”.

Uiteraard is het een beetje logisch dat de man zoveel met verlies te maken krijgt. Hij is gewoon op die leeftijd gekomen. Op zijn vorige plaat verwerkte hij de dood van zijn vader, maar sindsdien is ook zijn moeder overleden, hetgeen ongetwijfeld zijn sporen heeft nagelaten en hem nog meer heeft geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. Vanzelfsprekend ga je dat dan in je muziek stoppen.

De ene song is al giftiger dan de andere. Zo springen The End Of Things en Hands Are Tied er bijvoorbeeld uit vanwege de flitsende kracht, die ervan uitgaat. Daartegenover staat dan het wat onwerkelijke, bijna dromerige dat in Losing Sleep zit. Het klinkt alsof Mould het in een toestand van slapeloosheid heeft opgenomen. Nog zo’n buitenbeentje is afsluiter Monument, dat bijna on-Moulds aandoet, maar het toch voor honderd procent is.

Er mag dan al sprake van tweestrijd zijn in het hoofd van de man, zoals blijkt uit een song als Lucifer And God, muzikaal loopt het allemaal als een trein. En dat die muziek belangrijk is, blijkt ook uit het feit dat zijn stem vaker de gitaar en de uitstekende, intussen klassieke ritmesectie van Jon Wurster (drums) en Jason Narducy (bas) laat voorgaan. Het is de muziek, die het verhaal moet vertellen. De teksten lijken van minder belang.

Het kostte ons geen enkele moeite om deze hele, donkere rit (meermaals) in één ruk te beluisteren. Alweer een mooie uitbreiding van de stilaan imposante discografie van deze éminence grise van de punkrock.

30 april 2016
Patrick Van Gestel