Bob Mould - Silver Age

Demon Music Group

Tijdens het concert dat Bob Mould gaf naar aanleiding van de verjaardag van ‘Copper Blue’, het debuut van Sugar, speelde hij al The Descent. En dat beloofde het beste voor het full album dat daarop zou volgen. ‘Silver Age’ lost de verwachtingen in. Bob Mould is nog steeds bijzonder alive in het vierde decennium van zijn carrière.

Zijn werk met Hüsker Dü is al lang opgestegen naar de culthemel. En wat hij destijds met Sugar deed, lag meer in het verlengde van de powerpop die de radio toen nog speelde, al durfde hij ook daar uit te pakken met zijn typische stijl.

Zijn solowerk is al die tijd meer op de achtergrond gebleven. En het lijkt onwaarschijnlijk dat daar verandering in zal komen nu hij de ‘Silver Age’ heeft bereikt. Want Bob Mould doet eigenlijk nog steeds hetzelfde.

Maar hij doet dat dan wel op een manier die hij tot in de puntjes beheerst. Bob Mould kan songs schrijven die fris klinken, blijven hangen, maar toch de gitaren laten ronken. Iets wat in deze dagen eerder met de nek wordt aangekeken. Maar wij laten ‘Silver Age’ met plezier door de boxen schallen.

Tien songs lang wordt hij door de duivel op de hielen gezeten. Star Machine is al meteen raak. En Mould koelt meteen zijn woede op zijn gitaar. “You suck the life right out of me”, spuugt hij de sterrenmachine nog na. Of dit een sneer is naar de muziekbusiness? Hoe kan je “The star machine is taking all the life from you” anders interpreteren?

En die razernij blijft nog wel even hangen. In Silver Age zegt hij het zelfs bijna letterljk: “Never too old to contain my rage”. Tekstueel lijkt Mould daarna een moment naar adem te happen, maar muzikaal gaat ook The Descent als een razende Roeland tekeer.

Voor wie intussen aan wat rust toe is, brengt Steam Of Hercules even verlichting, door met een minimum aan tekst een maximum aan effect te creëren. En dan is het weer volle bak tot aan afsluiter First Time Joy, dat voor Moulds doen erg rustig is. Er werd zelfs ruimte gemaakt voor toetsen. Maar uiteindelijk is het toch de gitaar die triomfeert.

Schitterend is Keep Believing, waarin Mould veelvuldig naar andere platen en nummers verwijst. Wij haalden er zo op het eerste gehoor The Who, The Beatles, Pixies, Kiss en My Bloody Valentine uit. Alsof hij al zijn invloeden op een rijtje wilde zetten. Maar de song blijft wel op en top Mould. En het idee erachter staat als een huis: “Keep believing”. Voeg er dan maar zelf “in rock and roll” aan toe.

‘Silver Age’ is een prachtplaat. Wie het rockhart op de juiste plaats draagt, is hier wel even mee zoet. Dankjewel, Bob.