Bodi Bill - What?

Sinnbus

Duitse elektronica heeft onmiskenbaar een eigen smoel. Je pikt ze er vaak zo uit. Onze neus is er ondertussen volledig op afgericht, want die zelfgemaakte groove kan ons als geen ander prikkelen. En toch hebben wij bij Bodi Bill even getwijfeld. Het is waarschijnlijk de combinatie van folk en elektronica die hun sound zeer beïnvloed. Geen reden tot paniek, maar voorzichtigheid blijkt wel geboden bij het beluisteren van ‘What?’, hun derde album.

Maar Bodi Bill komt wel degelijk uit Berlijn. Ze scheppen mooie kleine universums die knap in elkaar zitten. Naast flarden minimal techno horen we clever gefabriceerde elektronica. Soms luchtig en poppy, andere keren donker en onheilspellend. Het klinkt in elk geval gewiekster dan wat we vaak van elektropopbands op ons bord krijgen. Ze gebruiken originele samples en plegen ook nooit overdaad. Alles zit mooi gedoseerd op zijn plek.

Wat ons wel stoort zijn de soms theatrale zangpartijen. Patrick Wolf komt al snel in ons op. Ook hij slaagt er in alle aandacht op een bijna opdringerige manier naar hem toe te trekken. Een andere stem had ons meer rust bezorgd, maar goed. Ook vocalen zijn nu eenmaal onderdeel van het instrumentarium maar ze vervangen is al snel minder evident.

Misschien is het ook gewoon wennen. Het weerhoudt Bodi Bill er in elk geval niet van enkele mooiekunstwerkjes te maken. Eerste  nummer dat ons bij de les sleurt is Brand New Carpet. Lieflijke elektropop met een licht melancholiek kantje. Iets wat zweeft tussen Kings Of Convenience en Hot Chip. Een vergelijking die trouwens wel vaker opduikt wanneer we naar ‘What?’ luisteren.

Zeker bij het samenspel van piano, gitaar en beats in The Net wordt er dicht tegen de band van Erland Øye aangeschurkt. Het levert mooie luistermuziek op waar wij volledig zen van worden. Ook What is zo’n muziekdoosje geworden dat je bijna richting dromenland doet afglijden. Hotel is daarentegen een van de spannendere nummers op ‘What?’. Iets wat lijkt op klagende trompetten en extra vocals van Josephin Thomas smukken het nummer op.

Spijtig genoeg doet Bodi Bill dat niet over de volledige lijn. Nummers verzanden soms in flauwe pastiche, ondanks de vele goede muzikale ideeën. Het dwarrelt nu te veel tussen verschillende stijlen en goede intenties door. We missen te vaak de koe die bij de horens wordt gevat en een schop onder de kont. Nu wil het nooit echt dansen, maar ook nooit echt languit genieten. Het wil te veel naar links en rechts tegelijk gaan. En wij raken daardoor de richting kwijt. Misschien worden we wijzer uit album nummer vier.