Body/Head - Coming Apart

Matador

Kim Gordon en Thurston Moore, de ogenschijnlijk perfecte ouders van de grunge en de noise, zijn niet meer. Samen met hen zonk ook het schip van Sonic Youth, hun geesteskind waarmee ze meer dan dertig jaar lang heer en heerser waren in de wereld van de noise en ver daarbuiten. Een onverwachte en pijnlijke dood voor de vele fans. Maar veel tijd om te treuren was er niet. Al snel kwamen zowel Thurston Moore als Lee Ranaldo op de proppen met succesvolle soloprojecten. Als laatste kernlid is nu Kim Gordon aan de beurt. En haar Body/Head is de meest interessante van de drie.

‘Coming Apart’ is iets helemaal anders. Kim Gordon gooit de conventionele songstructuren, waar Sonic Youth in hun laatste levensjaren meer en meer ingegroeid was, volledig overboord. Het is een album waarin Gordon zich lijkt te bevrijden van haar verleden. Na jaren in de schaduw te staan van Moore bij Sonic Youth, geeft ze zich nu over aan iets totaal nieuws en persoonlijks. Dat merk je ook aan de thematiek van het album. De meeste songteksten hebben vrouwelijke protagonisten en behandelen thema’s als emancipatie en machtsverschillen tussen man en vrouw.

“Does fuck you sound simple enough?”, zong Kim Gordon op The Sprawl, een van de hoogtepunten uit 'Daydream Nation'. Deze stoere rockchick vinden we niet meer terug op ‘Coming Apart’. Integendeel, Gordon klinkt moe en breekbaar. De zang wordt vaak herleidt tot een monotoon gekreun. En ook woorden vervagen soms tot simpele kreten en gehuil.

Dat klinkt allemaal wat schrikwekkend en vreemd. ‘Coming Apart’ is geen doorsnee rockplaat. Het is veeleer een abstract experiment en een statement van Kim Gordon. Dit album zet je niet zomaar op. Met zijn zeventig minuten en zijn uitgestrekte, geïmproviseerde jams vraagt het dan ook enige toewijding en de nodige luisterbeurten vooraleer je er iets aan hebt.

Het is moeilijk om vat te krijgen op ‘Coming Apart’. Als luisteraar loop je makkelijk verloren in de muur van geluid. Dat werkt in twee richingen: bij momenten is dit opwindend en hypnotiserend, maar vaak wordt het ook te verwarrend en abstract.

Desalniettemin, is dit wel een indrukwekkend en grensverleggend werk van experimentele noise. Kim Gordon heeft duidelijk een zielsverwant gevonden in gitarist Bill Nace. De twee gaan zelfs zo diep dat er plekken worden bereikt waar zelfs Sonic Youth nooit is geweest. ‘Coming Apart’ is een zeer bevreemdend album. Maar bovenal een meesterwerk in zijn genre.