Boenox - Styl-o-phone

Kinkystar Records

Verdachte koerswijzigingen treffen we niet aan op deze nieuwe plaat. Net zoals op hun titelloze debuut en op ‘Studio’ maakt Boenox een mix van pop, folk en klassiek, met elektronica, blaas- én strijkinstrumenten. De nummers blijven ook hoofdzakelijk – op twee tracks na - instrumentaal. Zangeres Ilse Wanten geeft ons woorden aan waarmee op Zeven Maal Zeven wordt gejongleerd.  Een wat stroeve computerbeat voert het ritme aan en probeert het verhaal wat funky te maken, maar het is toch vooral de hobo die zich als een sexy slang doorheen het nummer kronkelt. Voor Moederken Alleen deed Boenox dan weer een beroep op sopraan Ilse Eerens, en het ensemble klinkt meteen een pak traditioneler dan we van hen gewoon zijn. Eerens vervult haar rol perfect, al is dit niet het meest spannende dat we van Boenox al hebben gehoord. Maar geen nood voor wie uit is op avontuurtjes. De nummers liggen immers voor het grijpen. Zo denken we in Chemicals even bij Wim Mertens beland te zijn, tot de beats er een feestje van willen maken. De rockgitaar maakt van Wodan Sonate dan weer een nummer dat niet zou misstaan op de podia van onze zomerfestivals. En het scenario van een dramafilm ontspruit aan ons brein tijdens Fagot, Intrabassa en Samedi Apres-Midi. Voor minder dan vier sterren doen we het niet van de hand. Het zijn dan ook die ingetogen nummers, steeds met een zekere zweem van mysterie rond zich, die voor ons de sterkte van ‘Styl-o-phonic’ bepalen. Wij hebben niets tegen samples en een dosis elektronisch experiment, maar de beats klinken ons vaak iets te plastiek. Vooral Opus slaat volledig de bal mis, door acid house uit een FisherPrice-keyboard te toveren. Hoewel Boenox weer een paar knappe nummers nalaat, zijn we ervan overtuigd dat we hen al sterker hebben gehoord, zoals op het bijna onberispelijke 'Studio'. Maar goed, experimentjes lopen nu eenmaal af en toe fout. En dus kan hun volgende cd er net zo goed weer pal op zijn.