Bonnie 'Prince' Billy - Singer's Grave A Sea Of Tongues

Domino

De afgelopen twee decennia heeft Will Oldham zo goed als elk jaar een nieuw album uitgebracht. Veelal doet hij dat zonder de toeters en bellen die vandaag de standaard zijn. Zijn albums lijken telkens uit het niets te verschijnen. Nou ja, uit het bijna niets, deze keer.

De muziek en niets dan de muziek, lijkt de bard te willen zeggen. Toch is ‘Singer’s Grave A Sea Of Tongues’ geen nieuw album in de traditionele zin van het woord. Slechts twee van de elf songs werden niet eerder gereleased. Voor de rest horen we herwerkte nummers van op ‘Wolfroy Goes To Town’, uit 2011.

“Onder zijn favoriete naam Bonnie 'Prince' Billy gaat Will Oldham prat op ofwel breekbare songs, blakend van intimiteit, ofwel licht aanzwellende countryverhaaltjes. ‘Wolfroy Goes To Town’, ligt duidelijk te slapen in die eerste categorie”, zo viel toendertijd hier te lezen. Welnu: voor zijn nieuwste worp heeft Bonnie simpelweg de breekbare songs veranderd in “countryverhaaltjes”.

Licht kunnen de verhaaltjes niet genoemd worden. Oldham liet zijn (vaak intieme, maar grimmige) teksten zo goed als onaangeroerd. Hier en daar verdwijnt een strofe, wordt een songtitel gewijzigd, maar zulks gebeurt steeds in functie van de vollere instrumentatie. De zeldzame keren dat we nieuwe verzen horen, voegen die artistiek gezien niks toe aan de song.

De enige twee nieuwe nummers bevinden zich op het einde van de plaat. New Rich Black (Tusks) is met zijn prachtige vioolsolo (door Billy Contreras) één van de meest rakende momenten van de plaat. Sailor’s Grave A Sea Of Sheep baadt in dezelfde trage ballad-sfeer.

Er valt heel wat vakmanschap te vinden op ‘Singer’s Grave A Sea Of Tongues'. Dat van Oldham als liedjessmid, om te beginnen. Dat van zijn muzikanten, die een piekfijne blend van country, americana en folk afleveren. Of dat van de backing vocals van de zussen McCrary, die soms neigen naar gospel en soul; in Old Match bijvoorbeeld.

Toch verkiezen wij in bijna alle gevallen de originele versies boven de herwerkte. Misschien komt dat door het soms schrille contrast tussen de teksten en de vrolijke banjoriedels als in We Are Unhappy. Of door Oldhams karakteristieke, onzekere stem die beter tot zijn recht komt in nummers waar stilte geldt als belangrijkste instrument. De instrumenten die op deze plaat de plak zwaaien, vervelen wat na elf nummers.

‘Wolfroy’ mag dan wel net overeind blijven op ‘Singer’s Grave’, de nummers zijn er een stuk minder krachtig. Tel daar bij dat ‘Wolfroy’ op zich al niet het niveau van sommige andere Bonnie-albums als ‘I See A Darkness’ en ‘Lie Down In The Light’ haalde, en besluit dat deze plaat geen verplichte kost is, waar dat het Bonnie ‘Prince’ Billie-oeuvre aangaat.

Op 20 november speelt Bonnie 'Prince' Billy in de Ancienne Belgique.