Bonnie ‘Prince’ Billy - Wolfroy Goes To Town

Domino

De tel zijn we ondertussen kwijtgeraakt, maar ongelukkig worden we nooit van speeltjes van Will Oldham. Onder welk alias hij die ook naar buiten tovert. Geen meesterwerk, maar geslaagd met voldoening, die ‘Wolfroy Goes To Town’.

Wie hem volgt, heeft jaarlijks nieuw voer in de platenbak om donkere winteravonden door te komen. Onder zijn favoriete naam Bonnie 'Prince' Billy gaat Will Oldham prat op ofwel breekbare songs, blakend van intimiteit, ofwel licht aanzwellende countryverhaaltjes. ‘Wolfroy Goes To Town’, ligt duidelijk te slapen in die eerste categorie. Gitaar, stem, wat minimale arrangementen hier en daar en een zijdelings vraag en antwoord met gastzangeres Angel Olsen volstaan om deze toch wel lange plaat te vullen.

Lang is het goede woord en slapen hadden we ook al gebruikt. ‘Wolfroy Goes To Town’ is dan ook eentje om languit in de zetel bij weg te dromen. Behalve het licht uptempo Quail And Dumplings rollen de overige negen nummers aan een slakkentempo je oren binnen. Will Oldham vertelt stille verhalen en wisselt die zachte vocalen af met even traag gefraseerde gitaarmelodieën zoals in afsluiter Night Noises of zoals in Time To Be Clear. Dat laatste hangt hij op aan een terugkerende melodielijn, die vrij snel ons geheugen kon binnendringen. Ook leuk is de wat onverwachte jarenvijftigzang van Olsen die de droevige song opgewekt komt binnenwandelen.

In New Tibet en Cows richt Oldham zich even op uit zijn sofa om zijn stem te verheffen, maar hij gaat even vlug terug zitten. Anders dan de titel doet vermoeden zijn There Will Be Spring en Black Captain dan weer zo verstild dat ze je amper doen opkijken van je bezigheden. Mooi, dat wel, maar net te vlak.

Het niveau van ‘I See A Darkness’ wordt nooit bereikt. Daarvoor is het geheel ook na vele rondjes nog altijd wat te eenvormig. De kleine schakeringen tussen de verschillende nummer die je na vijf keer ontwaart zijn mooi, maar te minimaal om lang te blijven hangen. Geslaagd dat wel, maar niet briljant.