Bonobo - The North Borders Tour-Live
Ninja Tune
Bonobo, de groep rond dj Simon Green, toerde twee jaar lang met het laatste album ‘North Borders’ in wel dertig landen. Honderdvijfenzeventig shows voor twee miljoen mensen. Niet mis voor een groep die zich toelegt op filmische, experimentele elektronica. Het live album ‘The North Borders Tour-Live’ was dus een logisch vervolg daarvan. De plaat is een weergave van concerten in Kroatië en de UK en geeft goed weer hoe Green zijn studiowerk en dj-materiaal vertaalt naar een live setting.
Je moet het Bonobo nageven. De uitvoering van de nummers uit het gelijkaardige studioalbum met af en toe wat ouder werk, voornamelijk opgebouwd met elektronische instrumenten, blijven akoestisch overeind. Zo voegen drums, subbas en synthesizers op de instrumentale opener Cirrus, een behoorlijk dynamisch geluid toe aan het breakbeat- en draaitafelgeweld van Green.
Stay The Same laat een ander geluid horen. Met dat trage soulnummer met strijkers, blazers en de knappe zang van Szjerdene toont de groep aan naast het dansbare element ook beroep te kunnen doen op uitstekend songvakmanschap. Ook de easy listener wordt hierdoor aangesproken. Heaven For The Sinner, op album ingezongen door Erykah Badu, wordt hier vertolkt door de evenwaardige Andreya Triana en krijgt live nog wat extra’s mee door de toevoeging van akoestische gitaar en harp.
De nummers van Bonobo mogen dan goed uitdraaien met zang, toch dragen de instrumentale, filmische en donkere grooves onze voorkeur weg. Klassiekers als Kiara, Kong en Recurring bijvoorbeeld, waarin Greens drumsamples heer en meester zijn en alle richtingen uitgaan. Composities waar Bonobo bewijst dat downtempo uitermate dansbaar kan zijn en nog steeds fris kan klinken.
Het klankenpalet waaruit de groep put is groot. Zo flirt Bonobo ook met twostep en hedendaagse r&b op Know You en Emkay. Dan weer krijg je afrobeatinvloeden voorgeschoteld met We Could Forever, waar jazzdrums volledig losgaan op ritmische gitaarriffs en er zelfs een dwarsfluit bij komt kijken. En toch blijft die zekere lichtheid behouden.
Waar het album zich weet te onderscheiden van andere live-albums, is de uitzonderlijk hoge opnamekwaliteit. Zo hoor je het publiek maar af en toe op de achtergrond en klinkt de muziek bijzonder warm. Net als in een opnamestudio. Getuige daarvan is dat de concertopnames niet moeten onderdoen voor de erg intieme en mooie radio-opnames van Towers en Transits (twee new soulpareltjes waar zangeres Szjerdene terug het mooie weer maakt). Uit diezelfde sessie, maar van iets mindere kwaliteit is afsluiter Piece, waar het stemgeluid van Cornelia wat flauw klinkt en niet weet te overtuigen. Het nummer boet hierdoor aan kracht in.
Het Ninja Tune-label bracht ook een bijhorende dvd en een deluxe versie (met zeventig pagina’s tellend fotoboekje) uit van deze opnames, die u al lang in uw persoonlijke muziekcollectie zou moeten hebben.