Boston Manor - Glue
Pure Noise Records
Soms willen artiesten in de studio gewoon doen waar ze zin in hebben. Boston Manor kan daar over meepraten. Bij de opname van het derde album 'Glue' verliet de band gebaande paden om meer creatieve ingevingen toe te laten. Met dit alles gelooft de vijfmansformatie na zeven jaar op het gewenste punt te zijn aangekomen.
Al op tweede album 'Welcome To The Neighbourhood' schoof Boston Manor van een typische poppunkstijl a la My Chemical Romance op naar een breder rockgeluid. Dat is een beweging die bands scherp en, voor een groot deel van het publiek, relevant kan houden. Maar waar dat bij collega's als Enter Shikari en Bring Me The Horizon vaak dubieuze resultaten oplevert, geeft de band uit Blackpool op zijn minst de indruk verder en dieper te durven gaan.
Niet dat men daar de gehele plaat demonstratief blijk van geeft. Nummers als Everything Is Ordinary en 1's & 0's blijven, ondanks een paar rapfragmenten en elektronische geluiden, relatief dicht bij de roots. Sommige tracks kennen een uitgesproken radiovriendelijk karakter. Only1 gaat zelfs richting zogenaamde big rock, gelardeerd met enige dromerige momenten. Iets voor een zomerhitje?
Een echt andere luisterervaring met duistere klanken kan voor het eerst worden ondergaan bij het vijfde nummer On A High Ledge. Ook hier overheerst een dromerige toon, maar dan wel eentje die spannend blijft. Het einde van deze song is dan weer een voorbeeld van hoe er op dit album zelden een sfeer kan worden vastgehouden, want opeens zitten we middenin het eerder genoemde Only1 waar een overgang naar bijvoorbeeld Playing God logischer was geweest. Maar breder beschouwd is het wel interessant dat er zo in korte tijd snippers van diverse stijlen voorbijkomen, van lo-fi tot hardcore punk en zelfs een vleugje metal. De heren hebben de muzikale fantasieën wel degelijk de vrije loop gegund.
Volgens zanger Henry Cox is 'Glue' een thematisch duister album dat de problematische conditie van wereld en samenleving aan de kaak stelt met de bedoeling de luisteraar aan te sporen er iets aan te doen. Inderdaad komen thema's als verdeeldheid, de staat van natuur en milieu, mentale gezondheid en zelfmoord uitgebreid aan bod in de teksten, maar op de één of andere manier vallen ze zo samen met de muziek dat ze nergens je onverdeelde aandacht opeisen. Daardoor valt de boodschap voor velen waarschijnlijk in het water, maar het zorgt er ook voor dat de plaat veel minder zwaar aanvoelt dan de band vooraf had doen vermoeden. En dat mag toch als een pro worden gezien.
Dat met dit album op muzikaal gebied het beoogde doel werd bereikt, lijkt moeilijk voor te stellen. De poppunk, die een nieuw jasje moest krijgen, is eerder ondergesneeuwd geraakt. Daar staat tegenover dat de band wel duidelijk een creatief vermogen aan de dag heeft gesteld. Dat biedt perspectief voor toekomstig werk.