Boy & Bear - Harlequin Dream

Island Records

Op het eerste gezicht lijkt de cover wel een afbeelding uit een boek van Arendsoog, de populaire westernreeks uit onze jeugd. Maar bij nader inzien klopt er iets niet: gezeten op wilde dieren vallen mannen met tropenhelmen op het hoofd een groep cowboys aan, maar die hebben zelf dierenhoofden. Twee diplodocussen aanschouwen het slagveld dat middenin een kermis plaatsvindt. Welkom in de ‘Harlequin Dream’ van Boy And Bear.

Laat je door ons jeugdsentiment niet op het verkeerde been zetten. Het Australische vijftal is volwassen geworden en schuift op van folk naar seventiesrock op zijn tweede album. De gitaar lijkt soms wel die van Lindsey Buckingham en het orgeltje van Christine McVie lijkt ook af en toe te weerklinken.

In Old Town Blues en Arrow Flight is de Fleetwood Mac-stempel heel duidelijk. Maar helemaal steek houdt de vergelijking toch niet. Daarvoor heeft de band te veel een eigen sound door het gebruik van banjo en mandoline. En naar harmoniezang is het ver zoeken. Je hoort praktisch alleen het typische, wat nasale stemgeluid van zanger Dave Hosking.

Bovendien missen de meeste songs dat opzwepende, dat energieke. End Of The Line is daarop de enige uitzondering. De rest van de nummers druipt van de melancholie. In het donkere Back To The Black klinkt dat zo: “Cause you’re hurting / I can tell it by the way you move”.

De fantastische single Southern Song  bloeit ook wel open, maar start slepend met strijkers. En ook het dreigende Three Headed Woman (over een nachtmerrie) heeft punch, maar is te donker en bluesy van toon om extatisch te worden (al is de gitaarsolo van Killian Gavin geweldig).

In Old Town Blues mijmert Hosking over het vaderschap en in het titelnummer, dat eindigt met een sax à la Candy Dulfer, zingt hij over de verloren strijd om een afbrokkelende relatie. Diepe pijn is zijn deel net als in Bridges waarin hij met schrik naar zichzelf kijkt wanneer hij beseft hoezeer hij op een bepaald moment de rock-“n-roll-levenstijl nodig had.

Het meest folky nummer van de plaat is het "centerpiece" A Moment’s Grace, waarin Hosking enkel begeleid wordt door de mandoline van Jon Hart, akoestische gitaar, een weemoedig fluitje en op het eind een etherisch koortje.

Voor elk wat wils dus. Maar ‘Harlequin Dream’ vormt een geweldig coherent geheel waarin je telkens weer een nieuwe lievelingssong ontdekt. Boy And Bear breit hiermee een geweldig gevolg aan hun bejubelde debuut.

Op 11 maart speelt Boy And Bear in de Botanique.