Boy & Bear - Moonfire
Cooperative Music
Heeft er iemand nog een lacune te vullen in de sectie indiefolk van zijn of haar platenkast? Bij ons barst dat deel door de vele Emmy’s, Laura’s, Sufjans en Devendra’s zo goed als uit zijn voegen. Een mens zou haast gaan denken dat hij aan een discorevival toe is! Haast. Want voor ‘Moonfire’ van Boy & Bear vinden we vast nog wel een plaatsje.
Boy & Bear is een nieuw collectief van vijf singer-songwriters Down Under die hun krachten bundelden om muziek te gaan spelen die ze zelf omschrijven als "a combination of drivey indie folk and choral harmonies.” Al spoedig werden ze met lauwerkransen om de oren geslagen, en het leek Marcus Mumford dan ook een goed idee om het kwintet op sleeptouw te nemen tijdens een Australische tournee in 2010. Een keuze die hij intussen misschien betreurt, want tegen het einde van de tournee was de reputatie van Boy & Bears opzwepende liveact zo gegroeid dat voor- en hoofdprogramma van plaats moesten wisselen.
Met eersteling 'Moonfire' wil Boy & Bear nu bewijzen dat ze die gegeerde plaats als headliner wel degelijk waard zijn. Opener Lordy May doet echter het ergste vrezen. God wordt aanroepen. Er wordt verpoosd in tuinen en bij graven, “body’s decay”-en en “hearts” zijn “hungry”… Het echoot de geforceerde zwaarmoedigheid van Mumford & Sons – wij dagen u uit om een Boy & Bear- bespreking te vinden waarin zij niet aangehaald worden – en dat is geenszins positief.
De heren herpakken zich snel, en het daaropvolgende duo songs (niet toevallig de twee singles) moet al volstaan om dit schijfje in huis te halen. Feeding Line vindt met zijn gelaagde opbouw het warm water niet uit, maar de sappige gitaren, fraaie harmonieën en het onweerstaanbare gefluit, dat het nummer in tweeën splijt, maken dat het geheel aan je gaat kleven als een bloedzuiger. De Australiërs bereiken hun opzwepende kookpunt met Milk & Sticks. De ijzersterke melodie, het pompende ritme en het kerkorgel zorgen ervoor dat zelfs Arcade Fire om de hoek komt loeren om te zien wat hier gaande is. Klasse!
Het refrein van rustpunt Part Time Believer is schatplichtig aan A Horse With No Name van America, en doet ook denken aan het beste van Buffalo Springfield. Het exotische ritme van The Village, het mooie walsje House & Farm en de rockende stamper Golden Jubilee zorgen voor welgekomen afwisseling.
Eindverdict? Op 'Moonfire' vindt u geen enkel stinker (hoewel vullertje Percey Warner Park niet per se had gehoeven). Boy & Bear is met een collectie welgevormde songs op de proppen gekomen, waaronder zelfs enkele absolute parels. De gevarieerde instrumentatie houdt je bij de les, en de heerlijke samenzang legt een laag glazuur op een taart die op zich ook al allesbehalve een misbaksel was. Misschien geen plaat voor de eeuwigheid, maar dat plaatsje in onze kast is ze dubbel en dik waard.
Op 23 april speelt Boy & Bear in de Botanique.