Boys Noize - Out Of The Black

Boysnoize Records

Nog geen 30 en toch al een ongezien groot imperium hebben in de elektrowereld, Boys Noize heeft het allemaal aan zichzelf te danken. Debuut 'Oi Oi Oi' op het eigen BNR zorgde mede voor een doorbraak van electrotrash, die nieuwe sound vol levende robots, terwijl opvolger 'Power' zijn wereldheerserij nog eens in de verf zette. Talloze remixen en samenwerkingen met noem-maar-op later was het tijd voor nummer 3. Een schizofrene derde, die zowel het rauwe bulderwerk als subtiele details toelaat.

Opener What You Want bereikte de blogosfeer al via YouTubefilmpjes allerhande en deed een opvolger van tweede album 'Power' vermoeden. Een vermoeden dat deels wel bevestigd wordt, want de bulderende robots staan nog steeds met het mes tussen de tanden klaar om de zachte tussenposen vol Prince-synths helemaal van het album te bannen. Ook XTC werd als voorgaande single de wereld ingestuurd. Meer clubgerichte tempobeats met ietwat lullige tekststrofes weten de beweging er wel in te krijgen.

Missile klinkt frisser maar ook sneller opgebrand. Flippende horten en stoten van dertien synths in een dozijn hebben een knipperlichtrelatie met de drumcomputers you love to hate. Een marcherende tendens doet ons beseffen dat Alex Ridha nooit de meest geniale songschrijver zal worden, maar wel eentje die je bij elk lied mee heeft.

Al hoeven we niet met modder te gooien. Al bij al klinkt deze Boys Noize nog steeds zoals hij doorbrak en boordevol goesting. Sommige nummers klinken letterlijk vierkant, om andere dan weer tot kroonjuweel te dopen. Ich R U is er zo eentje waarbij alle beetjes wel goed gepuzzeld zitten en in een roes de lichte twijfel wegpompt. Indien u trouwens dé clip van 2012 wil zien, dit nummer ging er mee aan de haal!

Na het electrobastion waarmee de plaat zich warm draait, speelt de Duitser twee kaarten uit die we niet verwacht hadden. Schurende rock-’n-roll met beats in de fantasierijke titel Rocky 2, terwijl Circus Full Of Clowns met Gizzle dan weer 3,5 minuten vult met hypnoses en bezweringen dankzij loopende echo’s.

Helaas kan het komende duo dat niveau niet aanhouden. Conchord met labelgenoot Siriusmo is een mooie poging, maar zakt weg in eentonigheid, net als Touch It, ondanks de Chromeoaanse talkboxvocals. Een veelbelovend stoere intro lijkt spijtig genoeg heel het lied door te duren bij Reality, maar kan er halfweg toch een knoert van climax doorduwen. De verzengende opbouw bolt uiteindelijk zeer klassevol uit.

Merlin trapt nog eens in de val der eentonigheid, maar twee slotkleppers zorgen er voor dat daar niet zwaar aan getild wordt. (Het gekke is ook hoe per luisterbeurt die eentonigheid wegebt.) Deel één komt er met Stop. De rauwe Formule 1-motor schakelt vlotjes tussen verschillende powerzones en voetengestamp naar een klinkende banger van formaat.

In deel twee mag niemand minder dan Snoop Dogg met z’n gekende nonchalance de plaat afsluiten. Heerlijk slome electro met allure, afgeroomd met hiphopblazers alsof ze van Hudson Mohawke komen. Een onbekend snauwend zangeresje toont Boys Noize z’n ware kracht: van elk project iets ferms maken.