Breton - Other People's Problems

Fatcat Records

“Never mind other people’s problems” is een slechte raad. ‘Other People’s Problems’ is namelijk de boeiende debuutplaat van het Londense kunstencollectief Breton. Het album is een lappendeken van allerlei elektronische geluidjes, klassieke strijkers en harp.

Breton betrok een verlaten bankgebouw in Londen en toverde het om tot een mediakunstencentrum. Geïnspireerd door André Breton, een surrealistisch schrijver, creëert het collectief kunst vanuit chaos. Eerst film, dan remixes en dit jaar ook een eigen plaat, eentje die het melden meer dan waard is.

Pacemaker trekt het album met horten en stoten op gang. Een vette elektronische beat vormt de bodem waaruit strijkers opschieten als jonge twijgen en waarop Roman Rappak zijn parlando uitkotst. In tegenstelling tot een paar andere nummers op dit debuut, bevat deze track genoeg zuurstof.

Electrician en Edward The Confessor zitten daarentegen dichtgeplamuurd met vele laagjes herrie, bliepjes en vervormde zang. Daartegenover staan trage tracks zoals 2 Years, dat kraakt als een oude vinylplaat. De beat pompt traag als het stervende hart van de vader van Rappaks vriendin. De man overleed twee jaar geleden.

Wood And Plastic is wel een geslaagde uptempo song. Het ritme wisselt vaak en een sprankelend gitaartje en een eigenzinnig drumpatroon houden het geheel fris.

In het politiek klinkende Governing Correctly bereikt de plaat een eerste hoogtepunt. De track wordt mooi opgebouwd, de zang is heerlijk rommelig en een jengelend pianoriedeltje completeert het geheel.

Een Britse band kan tegenwoordig niet meer zonder hymne. Interference is de stadionsong van Breton. Wedden dat honderden kelen de hohoho’s van dit nummer zullen meekelen tijdens concerten?

Naar het einde toe neemt de elektronica meer en meer de bovenhand. Dat geldt zeker voor Ghost Note, waarin het wel lijkt alsof Skrillex achter de knoppen zat. Gelukkig haalt Breton net op dat moment de harp boven in Oxides.

Kers op de taart, The Commission, opent met brekend glas en het ruisen van wind. Een diepe, maar warme James Blake-achtige bas start met pompen en flarden synths jagen kippenvel langs je wervelkolom.

‘Other People’s Problems’ is een plaat voor de jeugd van nu die niet vies is van een caleidoscoop aan stijlen en die wars van alle mainstreampulp op de radio zijn eigen muzikale weg durft te kiezen. Breton steekt nog maar pas de neus aan het venster, maar het is een fraaie neus.