Brightblack Morning Light - Motion to Rejoin
Matador Records
“Na enkele EP’s en een titelloos debuut in 2006 heeft Brightblack Morning Light eindelijk een tweede album klaar!” Sla ons dood, maar wij hadden tevoren nog nooit van dit collectief uit Alabama gehoord. Nochtans kan de groep niemand minder dan Will Oldham (inderdaad: Bonnie ‘Prince’ Billy) tot hun heavy fanbase rekenen, en zijn ze zelfs al met de man op tournee getrokken. Nathan ‘Nabob’ Shineywater en Rachael ‘Rabob’ Hughes bewijzen dat er in de Redneck State niet enkel dixieland en country gemaakt wordt; volgens kenners maakt dit gezelschap immers “psychedelische folkblues”.
En wat mag u daarvan verwachten? Na dagenlang nadenken op een eenzame bergtop kwamen we tot volgende omschrijving: een mix van Air, de late jaren zestig, Saint Germain en Herbie Hancock, maar dan zwaarder en met (nog) meer organs. 'Motion to Rejoin' telt - als we de tweeënveertig seconden durende intro niet meetellen – acht tracks, maar eigenlijk is de hele cd één lang lied. Dat klinkt ongelooflijk cliché, maar je blijft steeds in dezelfde sfeer en roes hangen, en het ritme verandert nauwelijks, waardoor je amper verschillende songs hoort, hoogstens enkele overgangen. Daarom leent dit album er zich niet toe om lied per lied geanalyseerd te worden, maar om de iTunes-adepten onder ons en zageventen met een klein pietje niet teleur te stellen zullen we toch maar proberen om enkele hoogtepunten aan te duiden.
Hologram Buffalo, het echte begin van de cd, zet al na enkele seconden de toon in voor het hele album: chill. Meteen een sterke ouverture, ook al schrokken we de eerste keer nogal toen Shineywater plots zijn keelgat openzette, maar dat is überhaupt niet storend, integendeel. Vocals zijn trouwens eerder schaars op dit album, gezongen wordt er enkel wanneer dit écht nodig wordt geacht. Het sfeertje kabbelt gezapig verder over Gathered Years in Oppression Each, één van de betere momenten van de plaat. Hier zingt Shineywater (wat een geweldige naam toch!) voor het eerst min of meer een volledig lied. De mood doet ons op één of andere manier denken aan Lou Reed, zwart kerkkoortje, orgie en LSD; gelieve zelf te luisteren om te begrijpen!
De meeste titels op ‘Motion to Rejoin’ duren redelijk lang: zeven, acht, soms bijna tien minuten. Naar onze mening is het langst durende nummer meteen ook het beste van de plaat: A Rainbow Aims. Edoch nogmaals: deze betere nummers staan niet los van de rest van het album, dus kunnen we de andere errond ook best smaken!