British Sea Power - Valhalla Dancehall

Rough Trade

“I just don’t know / Who’s in control / Please, no, don’t say / It could go either way” klinkt het in de opener van Who’s In Control? En dan wonen de jongens van British Sea Power niet eens in België, want hier moet je je pas echt afvragen wie het nu eigenlijk voor het zeggen heeft of zou moeten hebben. More to the point: ‘Valhalla Dancehall’, het vijfde album van British Sea Power.

En om maar meteen met een cliché als een WTC-toren van wal te steken: noteer deze alvast voor de eindejaarslijstjes. Het is namelijk al lang geleden dat nog eens dergelijke, bruisende, van ideeën overlopende soort plaat verschenen is.

Dat die plaat nu precies van British Sea Power komt is niet echt een verrassing. Wij waren al in de wolken over hun soundtrack bij ‘Man Of Aran’ en ook de ep ‘Zeus’ beloofde het allerbeste. Over ‘Do You Like Rock Music?’ waren we misschien niet zo enthousiast, maar deze ‘Valhalla Dancehall’ doet die laatstgenoemde plaat dan ook volledig wegdeemsteren.

Vanaf het moment dat de gitaar wordt aangeslagen en de plaat op gang komt, word je meegesleurd door de bijna lettterlijk door de wintersneeuw gevoede, aanzwellende rivier.  De band nam de plaat namelijk op in een afgelegen boerderij waar ze vorig jaar ingesneeuwd raakten.

Who’s In Control? Is zo een rocksong die je kan blijven beluisteren: ronkende gitaren, een pulserende ritmesectie en zang die bij momenten wordt ondersteund door vervaarlijke screams. En dat is niet de enige rocker op deze plaat. In Stunde Null lijkt de gitaar wel achternagezeten door Freddie Krueger met peper in zijn gat. Er zitten trouwens wel meer van die bizarre gitaren verstopt in deze plaat. Thin Black Sail heeft bijvoorbeeld iets van rockabilly in zich, de track klinkt als opgejaagd wild.

Maar ook voor een popsong draait British Sea Power zijn hand niet om. Georgie Ray kan moeiteloos tippen aan het beste van Jarvis Cocker en in Cleaning Out The Rooms horen wij referenties aan het inmiddels -al even ter ziele gegane- World Party. Toch referenties die in ons boekje het nodige respect afdwingen.

British Sea Power is meer dan een copycat. Daarvoor hoef je er alleen maar Once More Now op na te luisteren. Ruim elf minuten lang word je meegevoerd van haast intieme passages naar een krachtig, door huilende gitaren voortgejaagd lied. Om dan te berusten in het lot en je bij de zaken neer te leggen. Of zoals Hamilton het zelf zegt: “Fuck ‘em”.

Met Heavy Water wordt een prachtig orgelpunt gezet op een album waar je na enkele luisterbeurten helemaal aan verknocht raakt. Nog één keer om het af te leren: eentje voor de eindejaarslijstjes.