Broekhuis, Keller & Schönwälder - Yellow

Manikin Records

Bijna een kwarteeuw lang bewandelt dit obscure, Nederlands-Duitse trio inmiddels de regenboog, telkens een plaat uitbrengend met als thema een nieuwe kleur. Laat het een openbaring zijn voor fans van futuristische synthesizermuziek dat na projecten als ‘Noir’, ‘Orange’, ‘Blue’, ‘Red’ en ‘Green’ (en tussen vele andere releases door) het moment voor ‘Yellow’ is aangebroken.

Yellow

Berlin school. Daar mag je deze drie heren plaatsen. Middenin het toetsenuniversum van “cosmic music” waarvoor Tangerine Dreams of Klaus Schulze de weg uitstippelden. Te vertalen in lang wentelende, dromerige synthesizerlandschappen vol futuristische effecten, fantasierijke thema’s, traag voortstuwende beats en warme klanknevels. En met “lang”, gaat het over muziekstukken die een kwartier aan een stuk opbouwen, omwentelen en evolueren naar een hoogtepunt toe. Of net niet.

En daarin zwemt dit trio rond als een vis te water. Te noteren: Bas Broekhuis achter elektronische drumpads en percussietechnologie, Detlef Keller achter een arsenaal synthesizers en sequencers, de Moog natuurlijk voorop, en Mario Schönwälder met een al even indrukwekkend assortiment klavieren en klankhervormers. En daarmee maakt Broekhuis, Keller & Schönwälder het verschil. Het samengaan en live samen opbouwen van digitale excursies waarin klassieke synthesizermotieven (met J.M. Jarre-knipoogjes), dynamisch drumwerk (weliswaar nooit opzichtig) en elektronische effecten en details elkaar vinden, is een topformule die na drie decennia nog lang niet uitgeput is.

Laag na laag, in permanente transformatie en een opeenvolging van sfeervolle geneugten, sleept het gezelschap de luisteraar mee. Er wordt permanent gegoocheld met zachte akkoorden, arpeggio’s en hypnotiserende klanken. In opener Yellow Stone - meteen goed voor achttien minuten - neemt Keller zijn digitale fluit halfweg ter hand om een extra, exotisch accentje aan het geheel mee te geven, ondersteund door fonkelende synths, warme baspulsen en schuifelende drums. En het harmonieuze geheel, waarbij de drie heren elkaar meer en meer de hoogte in trekken, dikt maar aan tot een fabuleuze climax tegen het eind mag doorbreken; een collectieve trance, de langverwachte overgave.

En die climax is overigens geen must. Verwachtingen creëren of meeslepen in een als een trein doorrollend verhaal; ook daar blinkt ‘Yellow’ in uit. Net als de andere platen van deze “digital creators”. Meermaals werd al luidop afgevraagd of BKS wel in staat is om minder goede muziek te maken. Verwondering en liefde, dat is het. En een stevige brok synthesizers natuurlijk. Daar moet je wel voor durven openstaan.

3 januari 2018
Johan Giglot