Bruce Springsteen - Western Stars

Columbia Records

Western Stars

Sommige recensies waren niet mals, waar het deze plaat aangaat. En we geven graag toe dat de vooruitgeschoven single ons evenmin warm maakte voor de nieuwe van The Boss, maar bij nader inzien...

Pop uit de seventies, dat was de basis waarop Bruce Springsteen zijn nieuwe album had gebouwd. Nu waren wij niet zo’n fan van het soort suikerzoete pop waarnaar wordt verwezen. Maar aan de andere kant: wij waren ook geen fan van Abba. Of van de Rhinestone Cowboy van Glen Campbell, een naam waarnaar Springsteen zelf ook al verwees. Te veel violen, te flauwtjes allemaal. Maar een mens wordt wijzer met de jaren, leert door de gesponnen suiker heen te kijken en ontdekt dan vaak doodgewoon mooie liedjes.

Hetzelfde overkwam ons met ‘Western Stars’. Hello Sunshine drong door de wolken van vooroordelen heen en hechtte zich aan de zenuwuiteinden. En nu kunnen we de ogen sluiten en genieten van een geslaagde song. Nee, 'Western Stars' is geen ‘Nebraska’, geen ‘The Ghost Of Tom Joad’. Het meest moeten wij nog aan ‘Tunnel Of Love’ denken; al helemaal bij he titelnummer. En werd die plaat ook niet verguisd toen ze uitkwam? Wij hebben ze altijd gekoesterd, ook al omdat dat de tournee was waarmee we kennismaakten met de live reputatie van de man. Helemaal objectief kan je ons dan ook niet noemen.

Er zijn nog nummers die referenties oproepen. Avalon van Roxy Music drong zich op aan het begin van Sleepy Joe's Café Laat dat nu opnieuw een plaat zijn die met de nodige argwaan werd en wordt bekeken. Het voorafgaande Roxy Music is toch echt zoveel beter. Of niet, natuurlijk. En heel af en toe hoor je een zweem van zijn Pete Seeger-uitstap door de nummers heen.

De songs worden bevolkt door loners, wiens essentie in drie minuten wordt verhaald. Dat levert pareltjes als Hitch Hiker of het machtige Drive Fast (The Stuntman) op, waarin ook oog voor detail, zoals we van Springsteen gewend zijn. De arrangementen zijn rijk georkestreerd met blazers en strijkers te over, maar de basis blijft eenvoudig, zoals enkel hij dat kan. Strip de songs van alle luxe en ze blijven nog overeind.

Nee, Springsteen wist perfect wat hij wilde. En als de plaat dan stilletjes uitdooft in de schitterende afsluiter Moonlight Hotel, dan heb je de neiging om terug te beginnen. Opnieuw en opnieuw.

25 juni 2019
Patrick Van Gestel