Buddy Guy - Born To Play Guitar
RCA Records
Eigenlijk zouden we de in Louisiana geboren Buddy Guy niet hoeven voor te stellen. Buddy is een van de laatste, great old electric bluesmen (uit de great Chicago bluesscene), maar zelfs op negenenzeventigjarige leeftijd druipt de energie er nog vanaf. Het Amerikaanse bluesicoon is er nu weer met een album dat vanzelfsprekend de liefde voor de bluesgitaar huldigt, maar vooral ook een album waarop hij de meest uiteenlopende artiesten (o.a. de van ZZ Top geleende Billy Gibbons, Kim Wilson, Joss Stone en Van Morrison) aan zijn unieke bluessound toevoegt. Het heilige bluesvuur brandt dus nog steeds in Buddy.
‘Born To Play Guitar’ is net daarom geen gezapige collectie vergane bluesglorie, zoals Eric "Old Sock" Clapton of Van Morrisson het publiek wel eens durven serveren. De elektrische gitaren krijgen het zwaar te verduren; zo blijkt onder meer al uit het titelnummer. Dat nummer is gebaseerd op de rijke bluestraditie en grijpt naar een van de meest oorspronkelijke bluesschema’s, die beschikbaar zijn. In één nummer graait Buddy in het verzamelde bluesverleden (Robert Johnson, John Lee Hooker, .. ) om het toe te passen op zijn eigen leven. Hij heeft een reputatie, iedereen kent hem: “ I was born to play the guitar / people, I got blues running through my veins ”. Dit is inmiddels zijn negenentwintigste release en de teller blijft maar lopen. Ook live staat hij nog steeds zijn mannetje, al laat hij steeds vaker het licht schijnen op nieuw talent.
Wat een sound. Wear You Out is een en al pletwalsblues, inclusief bijdrage van de diep en donker grommende Billy Gibbons (courtesy of ZZ Top, zelf nog geen klein beetje gepokt en gemazeld in de blues) en een ‘54 stratocaster. Beiden trachten de bluesgitaarhemel op te zoeken, een beetje alsof ze beiden de spirit en sound van wijlen Jimi Hendrix terug tot leven willen wekken. Buddy verloochent zijn eigen geschiedenis niet; zo blijkt uit het van fijne, swampy blueslicks voorziene Back Up Mama. Fantastisch blueswerk horen we ook op de bluesstomp Too Late, waarmee duidelijk is dat hij nog steeds als een mean motherfucker blues kan spelen, maar vocaal gezien helaas stilaan wat pluimen aan het verliezen is. De samenwerking met mondharpiste Kim Wilson staat volledig op punt, al brengt het nummer vooral zijn eigen, voormalige verleden met bluesbuddy Junior Wells in herinnering.
Er is veel afwisseling; van klassieke Chicagoblues tot meer uit de kluiten gewassen bluesrock, Buddy Guy kan het allemaal aan. Dat is onder meer ook te merken aan Whiskey, Beer And Wine, een slow burner van een song waarin hij herinneringen ophaalt aan good ol’ Howlin’ Wolf en aanmoddert met een paar stevig aangedikte, groovy, bluesrockriffs. Ook al staat de gitaar op het album centraal, de inbreng van bluespiano wordt niet onder de mat geveegd (Kiss Me Quick).
Zo af en toe daalt het tempo, zoals onder meer bij Crying Out Of One Eye, dat het vooral van sfeer moet hebben. Ook het duet met Joss Stone (Baby, You Got What It Takes) klinkt sexy en toont aan dat de blues verschillende varianten heeft. Op respectabele leeftijd gekomen, blikt hij af en toe terug (Turn Me Wild, waarin de gitaren stevig janken). Hij geeft zichzelf bloot in het pakkende Crazy World.
Niet alle nummers zijn even sterk, maar met zoveel ervaring kan weinig fout gaan. Neem bijvoorbeeld Thick Like Mississipi Mud, waarvan we hopen dat Dylan hem ooit eens zal coveren. En dan zijn we stilaan op het einde van het album : op Flesh & Bone wordt - with a little help from Van The Man - BB King uitgeleide gedaan en helemaal afsluiten doet Buddy Guy met Come Back Muddy (een ode aan bluesheld Muddy Waters).
‘Born To Play Guitar’ is een van de allerbeste bluesalbums van dit jaar. Buddy Guy is nog steeds on top of his game. Muddy en co hebben met Buddy "Born To Play Guitar" Guy een meer dan waardige vertegenwoordiger in het hedendaagse muzieklandschap.