Buena Vista Social Club - At Carnegie Hall

World Circuit Records

Eerlijk? Neil Young mag zijn 'Archives' intussen op het kampvuur gooien en naar 'Chinese Democracy' hebben wij zelfs nooit reikhalzend uitgekeken, tenzij bij wijze van grap. En laat Led Zep maar gesplit blijven, of wij dreigen ermee 'In Through The Out Door' op de draaitafel te gooien. Waar wij dan wel al jaren op wachten? Wereldvrede natuurlijk. Én de opnames van de concerten die de originele Buena Vista Social Club gaf in Carnegie Hall en Carré. Eindelijk!

Als u in deze donkere dagen zinnens bent om een stevig koord te gaan kopen om u te verhangen op de vliering, stop dan onderweg naar de koordenmarchand ook eens bij de platenwinkel. Gun die uitzuiger van een platenboer zijn boterham en doe uzelf een enorm plezier. 'Buena Vista Social Club at Carnegie Hall' heet dat plezier.

Voor wie te jong of te seniel is om het te weten: Buena Vista Social Club is een bont allegaartje Cubaanse muzikanten die door Ry Cooder op hoge leeftijd herontdekt werden en wereldwijd bejubeld werden. Wim Wenders maakte een prachtige documentaire rond heel het gebeuren.

Jammer genoeg betreuren wij intussen reeds enkele hoofdrolspelers: wijlen Rubén González, wijlen Ibrahim Ferrer, wijlen Compay Segundo, wijlen Pio Leyva en Puntillita Licea. Er werden weliswaar minder woorden aan vuil gemaakt dan aan het overlijden van het meetje van een melkchocolade Amerikaan met hoge woorden, maar zo zit de wereld in elkaar, zeker?. Nochtans zal geen enkele Amerikaanse president de wereld ooit zoveel eenvoudige schoonheid schenken als die ouwe mannetjes uit Cuba.

Wij zijn nog zelden ontroerd, maar al van bij de eerste mi mineur van Chan Chan staan de tranen in onze ooghoeken. Manuel Mirabals weemoedige trompet voert ons naar nazomerende terrassen aan met palmbomen beplante boulevards. Gek ook hoe de muziek van deze professionele en bijna klassiek getrainde muzikanten toch zo spontaan blijft klinken. Zij stammen uit een tijd waarin amusement nog ambacht was, eerder dan commercie.

De hoes verwijst expliciet naar het eerste BVSC-album, en bijna alles uit die plaat passeert de revue. Soms is het bijna carnaval, soms bijna jazz, maar altijd is het fantastisch. Dos Gardenias is zo mogelijk nog meeslepender en El Cuarto de la Tula nog gedrevener dan op de studioplaat.

Als Rubén González ten dans speelt is het altijd raak. Compay Segundo klinkt schalks als altijd. Wat een plezier! Hoe kunnen mensen die op het randje van de ellende leven toch zo opgewekt door het leven gaan? Misschien speelt het klimaat ons hier gewoon parten...

Weemoed werd vroeger aanzien als geestesziekte. Gelukkig is er geen medicijn voor gevonden. Een eind koord komt het dichtst in de buurt. Een gitaar of een piano of een stuk papier en een vulpen kunnen ook soelaas bieden. Of een streepje Cubaanse muziek. 'at Carnegie Hall' is een zalig testament van de Buena Vista Social Club zaliger.