Bullet For My Valentine - Temper Temper

RCA Records

Een half decennium geleden combineerden ze nog metalcore met thrash en creëerden ze zo een relatief uniek geluid. Niet iedereen was dan ook even blij toen de Welshmen op hun derde album 'Fever' veel eenzijdiger klonken. Het hoekige en weinig gevarieerde gitaarwerk liet aanzienlijk minder ruimte aan de gevoelige kant van Bullet For My Valentine. En dat kwam de spontaniteit niet ten goede.

Vooraf wees alles erop dat er met 'Temper Temper' geen compleet nieuwe weg zou worden ingeslagen. De band had dat zelf al aangekondigd en zette bovendien de samenwerking met producer Don Gilmore voort. Bovendien was het ook duidelijk te horen in de twee tracks die eind 2012 al op het publiek werden losgelaten.

Het gaat om het titelnummer en Riot. En laten dat nou net twee van de meest statische stukken op dit album zijn. De eenvoudige opbouw laat niet veel over aan de verbeelding. Mede door de wat eentonige loopjes haalt de aantrekkingskracht van deze songs  het niet bij die van vroegere singles als Scream Aim Fire, Hearts Burst Into Fire en zelfs het van 'Fever' afkomstige The Last Fight. Bovendien is het veel te digitaal klinkende gitaargeluid de pure thrashliefhebber een doorn in het  - nou ja vooruit - oor.

Twee tegenvallende nummers hoeven echter nog niet een album volledig om zeep te helpen. Het meganische sfeertje steekt ook op andere plekken de kop op, maar overheerst niet. En net als op 'Fever' is er juist veel ruimte voor strakke krakers die alternatieve dansvloeren zeker kunnen vullen.

Vooral Truth Hurts, dat loopt als een trein en beschikt over zowel een hoge meezingwaarde als prikkelende scherpe kantjes, zou niet misstaan hebben als single. Ook de gevoeligheid blijkt nog toch niet helemaal te zijn vervlogen en komt in afgepaste hoeveelheden terug, verspreid over het hele album. De meest geslaagde uitingen van de wat zachtere emoties komen er in de coupletten van Dirty Little Secret en de slepende ballad Dead To The World.

En voor wie het wil horen, zijn er zelfs sporen van de klassieke stijl te ontdekken. Natuurlijk is er de onvervangbare zang van Matt Tuck, geladen met de juiste dosis emotie zoals gebruikelijk. Maar ook de gitaarsolo's -  zowel de snelle als de trage - komen aan bod. Zo zijn er in Dead To The World en bonustrack Not Invincible zowaar nog flarden van de oude thrashinvloeden verwerkt.

Bullet For My Valentine mag dan soms vast lijken te zitten in standaardformules, de band blijkt dus zeker nog genoeg in haar mars te hebben om niet helemaal voor kunstmatig door te gaan. Het is de zoveelste les dat een plaat nooit mag worden beoordeeld op een paar singles.

Bullet For My Valentine speelt dit jaar op Graspop.