Bye Bye Bicycle - Compass

Dying Giraffe Recordings

Goede livecommentaren en het feit dat er tegenwoordig heel wat leuks komt overgewaaid uit het hoge Noorden zijn alvast twee goede redenen om Bye Bye Bicycle te checken. Met 'Compass' krijg je een veelbelovend romantisch plaatje in handen dat duidelijke invloeden van de jaren 80 en teksten vol passionele schrijfsels bevat.

Bovendien bezitten de Zweden een haast typische frisse lichtheid die veel Scandinavische groepen met zich meedragen, van Beach House tot Peter, Bjorn & John. We laten de beruchte Noorse metalscene met plezier even buiten beschouwing.

'Compass' is het langspeeldebuut van Bye Bye Bicycle, al dateert de plaat al van 2009. Maar dit jaar was de groep een van de revelaties op het showcasefestival Eurosonic in Groningen, en daarmee ging de bal aan het rollen.

Volgens hun biografie heeft het ook een hele poos geduurd vooraleer het viertal muziek serieus begon te nemen. Het mooie leven aan de westkust van Zweden werd opgegeven voor een verhuis naar het stedelijke Gotenburg, waar de muzikale plannen concreter werden. Met het succes van Eurosonic in gedachten en de re-release van 'Compass' hoopt het viertal nu het Europese continent in sneltempo in te palmen met hun charmante indiepop.

Die charmes werken alvast bij het openingstrio op de plaat. Haby Bay kabbelt zachtjes binnen met zeegeruis, bouwt rustig op en ontpopt zich tot een aangenaam en swingend nummer. Agent en Navigation zetten de stijgende lijn voort, waarbij de aanstekelijke melodieën, melancholische zang en intense strijkers de toon zetten.

De golf waar Bye Bye Bicycle in het begin op surft, spat echter snel uiteen. Dat komt omdat het geluid van de Zweden te weinig varieert en ook de stem van zanger André - geen grap - Vikingsson niet de meest beklijvende en toonvaste is. Bovendien doen de met liefde volgepropte teksten soms de meligheidsmeter in het rood gaan.

Ook met keuzes maken, hebben ze het moeilijk. Het lijkt erop dat de groep niet goed weet welke weg het uit wil fietsen. Bij een drietal nummers ligt de nadruk op het instrumentale en wordt een vorm van loungeachtige Balearic Disco, genre Aeroplane en Villa, in het geluid verwerkt. Het zwoele Meridian is de uitschieter op dat vlak en bewijst zelfs dat er potentieel is. Maar wat later begaan ze een indiepoppad dat al helemaal platgereden is.

'Compass' piekt op bepaalde momenten tot een knap niveau, maar voor het overgrote deel wordt er op de plaat te veel geduelleerd met de middelmaat. Bye Bye Bicycle laat heus leuke dingen horen, maar is hopelijk nog de juiste weg aan het zoeken.

Eén tip alvast: geef de saxofoonspeler een vast contract in plaats van hem slechts af en toe te laten freelancen. Zijn inbreng is een overduidelijke meerwaarde voor de sound.

Ook al werd er drie jaar gezwoegd en geknutseld aan 'Compass', mits de juiste keuzes is er nog niks verloren voor Bye Bye Bicycle.