C Duncan - Architect
Fatcat Records
Hoe zou het nog zijn met Fleet Foxes? Dat is het eerste waar wij aan dachten na het beluisteren van 'Architect' van C Duncan. Dat een nieuw album zo'n vraag oproept, is positief. Al is het ook na talloze beluisteringen toch vooral een hunkering naar het origineel, die overblijft.
Luister maar naar Say. Het is een song die zo op de extra's van het bejubelde debuutalbum van Fleet Foxes zou passen. Een bijna sacrale meerstemmigheid lift het nummer tot in hogere sferen. Het is een mooi visitekaartje van C Duncan, een vijfentwintigjarige Schot die zowat alles voor z'n rekening heeft genomen op zijn debuut. De titel van de plaat, 'Architect', lijkt dan ook niet zo ver gezocht. Want Duncan ontwierp laag na laag van zijn muzikale schetsen door alle instrumenten zelf in te spelen. De omstandigheden waarin dat gebeurde, zijn voor een muzikant ook charmant te noemen: in een krappe slaapkamerstudio, zoiets helpt natuurlijk altijd bij het creëren van wat fuzz rond een plaat.
De muziek is zonder meer dromerig en lijkt de geknipte soundtrack voor de herfst. De zoetgevooisde melodieën, zoals in de titeltrack, dwarrelen in je hoofd zoals de bladeren sierlijk van de bomen naar de grond nederdalen. Opvallend zijn ook de klassieke invloeden, al hoeft dat niet te verbazen als je de achtergrond van Christopher Duncan kent. Zoon van klassieke muzikanten en opgegroeid achter de piano en met een viool onder de kin, studeerde hij compositie aan het Schotse conservatorium. Later kreeg hij zelf gitaar, bas en drums onder de knie. “I'll take you everywhere I go”, klinkt het in Here To There en dat blijkt langs een erg divers pad te zijn.
Een aantal nummers springt er gedurende die trip uit: Ondanks alle lagen die By opdirken, blinkt de song nog uit in subtiliteit. Maar het nummer, dat ons naast de opener het meest bijblijft, is de afsluiter I'll Be Gone By Winter. Een lied dat de gedoodverfde en langverwachte opvolger lijkt van I'm Dreaming Of A White Christmas. En we bedoelen dat wel degelijk als een compliment. Het is door de soberheid een vreemde eend in de bijt. Want de rijk geïnstrumenteerde songs halen hier wel de bovenhand. Dit is bovendien muziek die speelt met de elementen. Denk het ongrijpbare Silence And Air of het aardse (met mooie en minder mooie elementen) Garden.
'Architect' zou wel eens het bakje troost kunnen zijn dat gelovigen in een kerk pogen te vinden. En anders is het misschien het ideale lokmiddel om opnieuw wat zieltjes naar kerken te lokken, want voor dit soort muziek lijkt dat de ultieme setting. Het moet van Fleet Foxes geleden zijn dat we dat nog eens gedacht hebben. Hun muziek mag dan toch nog wel van een andere planeet zijn, C Duncan doet op zijn debuutplaat een meer dan verdienstelijke poging.