Camera Obscura - Desire Lines
4AD
Het wordt eens tijd dat Tracyanne Campbell van Camera Obscura aanzien wordt als de straffe songwriter die ze is. Na meer dan tien jaar worden de Schotse indiepoppers nog altijd traditiegetrouw vergeleken met die andere indiepopband: Belle & Sebastian. En dit terwijl Camera Obscura al jaren hun eigen(zinnige) ding doen. 'Desire Lines' bewijst dit andermaal.
De aanstekelijke indiepop van Camera Obscura wordt nog volwassener op hun vijfde album. Ditmaal gaan ze niet voor de geestige oorwormen met referenties aan de popcultuur zoals bijvoorbeeld Lloyd I'm Ready To Be Heartbroken. Ook de Morrisseyachtige albumtitels laten ze al geruime tijd achterwege (geen 'Underachievers Please Try Harder' meer).
'Desire Lines' begint downtempo met This Is Love (Feels Alright), een song die niet zou misstaan in een rokerig café. Dat kan natuurlijk ook helemaal aan het cool jazzdeuntje liggen dat het refrein moet inblazen. Dat patroon van een dromerige melodie voor het refrein komt overigens nog een aantal keer terug. Een goeie break-uptekst zoals in bijvoorbeeld New Year's Resolution klinkt dan meteen minder opschepperig en ironisch, zo zonder happy clappy indiepop eronder. Camera Obscura is niet meer bang om die ironische popsongs in te ruilen voor eerlijke muziek.
Uptempo wordt het pas echt bij Do It Again. Dat nummer valt een beetje uit de boot door de nietszeggende tekst, maar is evengoed een leuk breekpunt in het album (als zesde track), dat anders misschien iets te traag had geweest. Meer dan dat hoef je achter Do It Again niet te zoeken, want het valt niet te vergelijken met de indiepop die ze vroeger brachten. Daarvoor zijn de snoeiharde gitaren te aanwezig. Dat past niet bij Camera Obscura.
In Every Weekday is het terug plezant en zomers, maar ironisch valt het niet te noemen, want ook de tekst volgt in dat optimisme. Aangaande Camera Obscura gooit Tracyanne Campbell hier enkele geruststellende gedachten in de tekst. “I don't want to sound like I've written us off/The words and the feelings are pouring and/I can't turn them off”.
Misschien beschrijft dat nummer heel 'Desire Lines' wel. Ergens anders zingt ze bijvoorbeeld: “We might not storm the charts completely/But we'll do our very best”. Als mevrouw Campbell hiermee bedoelt dat ze ongerust is over dit album, dan kunnen wij haar ook geruststellen. 'Desire Lines' is misschien nog geen doelpunt, maar een goeie voorzet is het alvast wel. Het verlaat dat verstoppen van gevoelens onder ironische popsongs, en zoekt naar een eerlijke uitweg voor diezelfde gevoelens en diezelfde bedreven geschreven teksten.