Cancervo - 1

Electric Valley

1

Een newbie op het al rijk verkende terrein van heavy psychrock. Leuk! Het trio Cancervo uit Noord-Italië heeft zich laten inspireren op lokale tradities en legenden om stevig van leer te trekken op dit korte, frisse instrumentale debuut met welluidende titel ‘1’.

Zo’n klein uurtje boven Bergamo, tegen de Zwitserse grens, ligt een groen en desolaat gebied waar een wezen zou ronddolen dat half hert en half hond is en leeft op de berg Cancervo. Aldus de aanzet twee jaar geleden voor deze drie heren om bas, drums en gitaar ter hand te nemen en stevig van jetje te trekken. Hoe mooi is het dan om bij een gerenommeerd Italiaans label met de naam Electric Valley Records terecht te komen om je eerste boreling te mogen uitbrengen?

In elk geval hult de band zich in evenveel mysterieuze nevels als de mythe waar het de naam aan ontleent. Geen gezicht, geen namen, geen referenties,... de focus op de muziek. Dat betekent op album ‘1’ vijf knoerten van eigen songs en een instrumentale cover van SWLABR van Cream. En dat verraadt meteen ook een inspiratiebron: jaren zeventig psychedelische rockbands, Black Sabbath voorop.

Cancervo bedient zich dan ook van een logge, zware sound, maar hanteert eerder hoog zinderende, herhaalde riffs. Songs die gedurende zes à zeven minuten afwisselen tussen psychedelisch lichtvoetige passages en zwaar stampende en rammende stukken. Met een trage en gestage cadans in openingstrack Cancervo, die meer werkt rond persistentie en atmosfeer dan rond echte ups en downs, maar wel een frisse boost naar het einde toe krijgt met de hoge gitaarsolo. Dat is de duidelijk consistente. Zwaar, log, traag en zonder echte tempowisselingen of opflakkeringen. Het geeft een eenvoud en rust die deze muziek mooi laat penetreren, ondanks de zwaar ronkende stonergitaren.

Maar het geeft meteen ook aan waarom ‘1’ zeker niet meer dan zes songs had mogen bevatten. En liefst zelfs de vinyl versie met drie A’s en drie B’s, zodat je halfweg nog even de plaat moet omdraaien om fysiek even terug wakker te schieten. Want die eenvoud is meteen ook de grote valkuil van dit album. Enkel af en toe de distortionpedaal instampen helpt niet om de focus scherp te houden.

Op de B-kant liggen, wat dat betreft, iets meer accenten. De overstuurde gitaar in het gitzwarte Darco, die nog net iets zwaarder ronkt, de eenvoudige drums, die hier nog iets trager en droger klinken, en de traag rondwandelende, doezelende snaarnoten tussenin: dit langste nummer is zonder twijfel de song met de meeste onderhuidse power.

Wat natuurlijk niet wegneemt dat we Cancervo niet met open armen ontvangen in onze wereld van zware metalgitaren, bezoedelde geesten en headbangende haardossen. In alle bescheidenheid doet dit trio gewoon waar het goed in is. Verwacht niet meer en dan krijg je zeker een prettig stukje heavyness cadeau.

Oh ja, die mythologische hond-hert op de hoes is volgens ons toch gewoon een edelhert.

7 mei 2021
Johan Giglot