Canyons - Keep Your Dreams

Modular

Canyons omschrijven is niet eenvoudig. Het Australische duo Thomson & Grieve zweren de term dance alvast af. Ze willen nooit een album met tien nummers, die op elkaar lijken. Laat staan in het hokje of de scene der elektronica gestouwd te worden. Wij houden het op een aangenaam zomerbriesje. 'Keep Your Dreams' neemt ons mee op dat briesje, zonder houvast aan strakke drumlijntjes of fraai synthwerk.

Opener Circadia bewijst dat meteen. Weltschmerz staat niet in het woordenboek van deze heren, want ze trekken de vrolijke stijl van het Modularlabel door in deze intro. Het is een ideaal nummer om zorgeloos op weg te dromen bij een zonsondergang. Moeiteloos verglijdt het lied in Under A Blue Sky. Daar vinden we een heuse safari van gitaarbaslijnen, een eighties drumbeat, een jazzsolo van een de saxofoon, Frans gefluister en - last but not least - olifantengetrompetter. De veelzijdige wirwar wisselt af met de grondige degelijkheid van de baslijn. Gaandeweg dringt er zich vooral een zoekend gevoel op. Tot het lied halverwege omslaat en daarbij al het verwarrende van voordien van zich afschudt. Plots zit het ritme goed, valt de drumbeat op z’n plaats en kleurt de sax enkel nog binnen de lijntjes. Die veelbelovende aanpak krijgt ons alleszins meer in beweging.

In In My Rescue duikt tussen de vele instrumenten (leuke gitaar, kalme pianodreunen en swingende drumhihats ) een zangstem op, die klinkt als bij Foster The People. Toch is het die van Pondfrontman Albrook. Zeer harmonieus ontplooit dit nummer zich tot een liefdeslied, zonder braakneigingen tot gevolg. Het opname-effect van de zweverige achtergrond is hier alvast een mooi schot in de roos. Ook de gezapige elektronicableepjes in See Blind Through wachten ons heerlijk gezapig op. Dit klinkt als Azari & III op valium met een blitse discosynth waarop je schouders vanzelf los komen. Nightcruisin’ krijgt met dit lied een extra dimensie. Pas op: uiteindelijk doen ze hier niets nieuws mee, maar toch is het vrij straf om met zoiets op de proppen te komen. Alweer een reden om onze verliefdheid op dit album te verklaren.

Toch is het geen vurige furie, want luisteren naar Sun & Moon kost erg veel moeite. Enkel instrumentaal lijkt het veel minder evident om de klus te klaren. Plots beginnen de langzame en uitgerekte arrangementen te wringen: een minder nummer, ietwat inspiratieloos waar de zang wat zagerig op overkomt. Ook The Bridge zal het moeilijk hebben om iedereen mee te krijgen. Loops van een doffe drumbeat, onverstaanbaar gefezel en nog net genoeg kleur om niet in een wazig lo-fi-finkboeltje te verzeilen. Experimenteer er maar op los, op eigen risico.

Blue Snakes trekt de kaart van de dub. Een fikse drumbeat met alweer onverstaanbare vocalen (ondertussen de rode draad doorheen dit album) zweeft als een terughoudende vibe die het less-is-more-principe prefereert. Tonight slaagt waar Sun & Moon de mist inging: met een instrumentaal arrangement een topnummer brengen. Ook When I See You Again is er eentje van de bovenste plank. De zomer heeft zijn officiële soundtrack bij deze meer dan beet!

And We Dance en Land In Between zijn de twee bizarre afsluiters zonder dat het stoort. Een bazige tekst op een pruttelend vuurtje van slome The Who-synths en rondfladderende tripgeluiden. Ook hier maakt de sax zijn opwachting en lijkt het wachten op een invallend iets dat maar niet komt.

Het was twee jaar wachten op dit debuut van de beloftevolle zweef-Aussies, maar dat hadden wij er graag voor over. Enkele prachtnummers, enkele rariteiten maar zonder meer een aangename zomerplaat bij in de collectie.