Car Seat Headrest - Making A Door Less Open

Matador Records

Alle succesvolle artiesten met een lange carrière moeten vroeg of laat de keuze maken: vasthouden aan hun geluid en irrelevant dreigen te worden of nieuwe creatieve horizonten opzoeken. Geen gemakkelijke beslissing. Het risico is immers niet min: genoeg groepen plegen commerciële zelfmoord door te abrupt van geluid te veranderen (ja, Arctic Monkeys, we kijken naar jullie).

Will Toledo, oprichter en spilfiguur van indierockband Car Seat Headrest, is slechts zesentwintig, maar bracht tussen 2010 en 2016 maar liefst tien studio-albums uit (vijftien, met ep’s, herwerkte albums en andere rariteiten meegerekend). Daarna daalde de productiviteit. ‘Twin Fantasy’ uit 2018 was een briljante, herwerkte versie van een oud album, maar bevatte geen nieuw materiaal. Met ‘Making A Door Less Open’ leek dan ook het moment aangebroken voor een creatieve heruitvinding.

Toledo was zijn The Cars-achtige gitaarriffs duidelijk moe geworden en besloot synths toe te voegen aan het geluid van de band. Van indierock naar indietronica, op zich is daar niks mis mee. Toledo pastte het trucje al eerder met succes toe op de ep ‘How To Leave Town’. Helaas draait het hier niet goed uit. Het rammelende lo fi-geluid van Car Seat Headrest strookt niet met de synths op ‘Making A Door Less Open’ en de productie is bijzonder ruw en inconsistent.

De gitaren en keyboards lopen elkaar vaker wel dan niet in de weg en ook de drums ondersteunen de nummers niet zoals zou moeten. De dynamiek, normaal gezien zo'n grote kracht in de liedjes van Toledo, is ook niet gebaat bij de kille repetitieve drums die op dit album de boventoon voeren. Openingstrio Weightlifters, Can’t Cool Me Down en Deadlines (Hostile) zijn op zich niet slecht, maar ook verre van speciaal. Daarna zakt het niveau helemaal in.

Hymn – Remix bevat een paar goede ideeën maar voelt onafgewerkt aan. En ook Deadlines (Thoughtful) en What’s With You Lately zijn zwak. Absoluut dieptepunt is Hollywood, dat is opgebouwd rond een stereotiepe garagerockriff en geschreeuwde hiphopvocals van drummer Andrew Katz. ‘Making A Door Less Open’ klinkt trouwens beïnvloed door Toledo's zijproject met Katz, 1 Trait Danger. Dat betekent: meer “fun” voor de band, maar ook meer chaos en minder focus.

In de meeste nummers zit wel iets, maar ze voelen frustrerend onafgewerkt aan en gaan alle kanten uit. (Misschien is het geen toeval dat twee nummers Deadlines heten?) Gelukkig herpakt de band zich naar het einde van de plaat toe enigszins. There Must Be More Than Blood is een succesvolle update van het typische melancholische Car Seat Headrest-geluid en dramatisch hoogtepunt Life Worth Missing is meer dan uitstekend.

Een wijs man zei ooit: “Er is niks ergs aan falen. Het betekent dat je een risico durfde te nemen.” ‘Making A Door Less Open’ is het geluid van een band die het creatieve gaspedaal indrukt en op een betonnen muur afrijdt, nadat ze de autogordels en airbags uit de auto gesmeten hebben. Acht voor inspanning en spektakel, maar bij het resultaat willen wij niet te lang stilstaan. Zonde.