Carly Simon - This Kind of Love
Universal Music Group
"Jimmy Webb called me out of the blue last February '07 and said: "hey, want to make a Brazilian album?"", aldus Carly in het cd-boekje. Ergens gaat er een belletje rinkelen. Als de wereld rechtvaardig was, zou Jimmy Webb immers even gevierd zijn als Brian Wilson of Burt Bacharach. Helaas moet Webb het met veel minder erkenning stellen, hoewel zijn invloed op dit album uitvoerig bewijst hoe jammer het is dat de muziekgeschiedenis hem slechts als een voetnoot aanvoert. Wat dat Braziliaanse element betreft kunnen we kort zijn: vergeet dat maar. De bossa-ritmes doen ons meer denken aan bepaalde Franse muziek van de jaren 60. The Girl From Ipanema is nooit ver weg: beluister bijvoorbeeld When We're Together. Hola Soleil doet eveneens meer denken aan St-Tropez dan aan Rio de Janeiro. Toch is de plaat een coherent geheel van mooie orchestraties, dromerige melodieën en weemoedige teksten. Simons stem doet erg vaak denken aan Marianne Faithful, vóór die haar stembanden door stalen raspen verving. Bij Sangre Dolce denken we dan weer even aan Gloria Estefans recentste platen. Maar vertel dat alstublieft niet verder. Song na song intrigeert 'This Kind of Love' meer. Soms lijken de nummers niet meer dan behangpapier voor hotellobbys, soms gaat het de camp-kitsch-toer op en dus zijn wij er nog niet helemaal uit of we deze plaat in het bijzijn van derden zullen durven afspelen. Het titelnummer doet bijvoorbeeld denken aan Carly's ex-man James Taylor, en ook diens platen staan op de index van de cultuurpolitie. In de talrijke ballads klinkt dan weer de stijl van Bacharach door: zo mooi dat het gewoon zeemzoet màg zijn. In My Dreams is er ook zo eentje: ogenschijnlijk eenvoudig en toch meeslepend. De zes en een half minuten People Say a Lot kunnen ons iets minder bekoren wegens te trendy. Alsof men wil bewijzen dat Carly van het bestaan van samples en loops afweet. Gelukkig is het dan ook het enige nummer dat enigszins de modegrillen wil volgen en dan ook snel gedateerd zou kunnen zijn. Neen, geef ons dan maar Island, dat ook latino moderno klinkt, maar kan bogen op een mooiere melodie en een beter doordachte tekst - een van de weinige op dit album die niet door Carly zelf geschreven zijn. How Can You Forget doet ons dan weer denken aan een dozijn bestaande nummers, van Leonard Cohen tot recente r&b-hitjes, en toch heeft het bestaansrecht, al was het maar voor de doorleefde, kernachtige tekst. They Just Want to Be There brengt ons heel even op Cubaanse stranden, of toch minstens in een hotel in Benidorm. Bij The Last Samba zien we onszelf bij een exotische zonsondergang weemoedig nippen aan een piña colada op een Mallorcaans strand. Sangre Dolce gaat dan weer over een Spaanse die noodgedwongen in het grauwe New York moet verblijven, en daarbij denken wij aan het grauwe regenachtige weer deze maand, en aan Khadja Nin. En als Carly tot besluit van deze plaat tegen ons zegt dat het Too Soon To Say Goodbye is, geven wij haar volmondig gelijk. Een klein uur lang droomden wij van zonnige oorden. Dat is veel te kort. Onze raad? Koop 'This Kind of Love'. Laat de cd inpakken en zeg met een rode kop dat het voor het huwelijk van twee van uw beste vrienden is. Voor de hetero-heren: als het kassapersoneel u bekijkt alsof ze twijfelen aan uw geaardheid, zeg dan dat die Carly Simon er op de foto's nog best smakelijk uitziet voor haar leeftijd en zet een boompje op over het voetbal. Zet het schijfje onderweg stiekem op bij een kille, heldere zonsondergang, of thuis in een weemoedige regenbui. 'This Kind of Love' is muziek voor tropical bars in regenachtige steden.
