Caro Emerald - Deleted Scenes From The Cutting Room Floor

Grandmono

Retro is cool! En oud is in! Wie in onze Vlaamse steden rondloopt, merkt aan allerhande prullaria zoals fietstassen, hoedjes, bolletjesjurkjes en rode lippenstiften dat de stijl van de eerste helft van de vorige eeuw helemaal terug is. Natuurlijk vertellen we hier niks nieuws. Deze hype is alweer bijna over haar hoogtepunt heen. Maar gelukkig voor de muziekliefhebber bracht deze rage ook heel wat lekkers met zich mee. Herinner u de geslaagde Radio Modern-feestjes en hun fantastische driedubbele album, of de dikke hit van Kitty, Daisy & Lewis. Of dichter bij huis: onze eigenste Lady Linn, …

Niet verwonderlijk dus dat platenmaatschappijen hier geld in geroken hebben. “The public gets what the public wants.” En dat is precies wat Caro Emeralds platenfirma moet gedacht hebben. 

Dat Emerald gevraagd werd om haar eerste single Back It Up in te zingen, was eigenlijk een toevalstreffer. In de bio staat te lezen dat, aangespoord door de positieve reacties, "Caro en haar team besloten om een heel album te maken". 

Treffend dat men spreekt over een team, en niet over een band. Het succes bleef niet uit en ook de volgende single A Night Like This, haalde in haar thuisbasis Nederland moeiteloos alle popcharts én een reclamespot voor Martini. Wanneer ‘Deleted Scenes From The Cutting Room’ eindelijk op het publiek werd losgelaten, haalde het album dan ook in een mum van tijd goud en platina. 

In Nederland is Emerald alomtegenwoordig, ze speelt deze zomer zowat op alle festivals, geen wonder dus dat ze het ook in het buitenland probeert. Nu mag de waarheid gezegd worden: ze heeft een stem als een klok. Alle melodieën die “haar team” haar voorschotelt, kan ze moeiteloos aan. Laat dat dus in geen geval een afknapper zijn. 

Maar waar de luisteraar het wel moeilijker mee zou kunnen hebben, is de platte, gepolijste en al te glad opgepoetste productie die dit album een enorm commercieel kantje geeft. Hier is overduidelijk nagedacht over wat aanslaat en wat niet: de juiste blazerssectie op zijn tijd en een swingend ritme in de verte om de dames te laten heupwiegen, … Je krijgt hier een erg plastieken gevoel bij. Nergens krijgt de luisteraar echte passie voorgeschoteld. Het lijkt meer de juiste plaat op het juiste moment op de juiste plek: Beyoncéfifties. 

Nochtans wordt de hele trukendoos bovengehaald, tot en met een Louis Armstrongimitator toe in Dr. Wanna Do. Leuk, maar niet goed genoeg. Caro Emerald doet bij tijden denken aan Lily Allen, maar dan zonder de scherpe kantjes en gevatte teksten. Op andere momenten aan het zompige van Morcheeba, maar zonder de broeierige sexy sfeer. En enkele nummers zijn gewoon saai (Check Riviera Life of The Other Woman). 

Op het gevaar af versleten te worden voor oude zeurpieten, krijgt Caro Emerald van ons dus een dikke onvoldoende. Leuk voor op commerciële zomerterrassen met veel te dure mojito’s, en perfecte achtergrondmuziek voor alle prullariawinkeltjes. Ideaal voor de meisjes die wel van de mooie jurkjes houden, maar liever naar RnB luisteren. En dus niet voor de echte liefhebber van "oude" muziek. Een teleurstelling.