Cass McCombs - Dropping The Writ

Domino

Zoals het wel vaker gaat in popmuziekland, zien grote labels Europa (en meer bepaald dit pierenlandje) als kneusje en wordt een nieuw album pas een half jaar later op het publiek losgelaten. Dat geldt in elk geval voor Cass McCombs’ nieuwste worp, die onder de titel ‘Dropping The Writ’ de concurrentie moet aangaan met ander americanawerk.

Sinds 2003 zoekt McCombs zijn weg door het Amerikaanse muzieklandschap. Dat hij niet voor één gat te vangen is, blijkt uit zijn vorige releases die laveren tussen eenzame folk en zwaar overstuurd gitaarwerk. Met dit album gaat hij duidelijk de concurrentie aan met grote namen uit de americana zoals Ryan Adams, aan wiens werk je niet voorbij kunt wanneer ‘Dropping The Writ’ door de boxen schalt. Niet dat hij ook maar enigszins probeert het wispelturige wonderkind na te bootsen. Daarvoor heeft de jongeman uit Californië teveel intrinsieke klasse.

Wel durft hij de liefhebbers van zijn werk al eens op het verkeerde been zetten. Zoals met de opener van deze plaat, die met de grootse naam Lionkiller de luisteraar helemaal de verkeerde kant opstuurt. Het lijkt wel of hij er zeker van wil zijn dat wie het waagt om dit album terloops te beluisteren, afgeschrikt wordt. Lionkiller is namelijk een eentonige, haast hypnotiserende gitaarriff die steeds maar herhaald wordt. Bij de eerste luisterbeurten vraag je je af waar je in hemelsnaam aan begonnen bent, maar gaandeweg wordt je meegesleurd in de draaikolk die dit nummer is.

Eens je door het eerste nummer heen bent, verandert de toon van het album echter volledig. Het wordt een uiterst beluisterbaar popalbum met duidelijke invloeden van folk en alt-country. Het eerste deel van de plaat kan de vergelijking met het beste werk van de reeds hoger vermelde troubadour dan ook moeiteloos aan. Pregnant Pause is een schitterende ballade en That’s That is niet meer uit je hoofd te krijgen eens je het gehoord hebt. En zo staan er nog wel enkele parels op dit plaatje.

Het hele album is echter niet van dezelfde kwaliteit. Zoals eerder vermeld, durft de man al eens wilde bochten maken. En dat gebeurt ook hier met Deseret, waarmee hij de bal volledig misslaat. En ook Crick In My Neck is niet meteen ons favoriete nummer. Gelukkig weet hij zich met het eenvoudige op een folkgitaar steunende Full Moon Or Infinity weer te herpakken om het album op die manier toch nog op een positieve noot af te sluiten.

Al bij al is dit dus een meer dan behoorlijk album dat het verdient onder de aandacht te worden gebracht. Nee, records zullen er niet sneuvelen maar het loont absoluut de moeite om deze plaat in huis te halen.