Cecilia::Eyes - Disappearance

dEPOT214

Hoe zou het nog zijn met de muziek in Brussel en aan de andere kant van de taalgrens? Zeldzame uitzonderingen als Stromae en Girls In Hawaii niet te na gesproken, blijft die bij ons toch onder de radar. Het cultuurverschil blijkt dan soms toch groot. Al betekent dat zeker niet dat er in Franstalig België vooral duffe muziek gemaakt wordt. Het tegendeel wordt onder meer bewezen door de instrumentale postrock van Cecilia::Eyes

Hoewel de naam in Vlaanderen zelden een belletje doet rinkelen, timmert Cecilia::Eyes al tien jaar aan de weg. Het kwintet kiest daarbij zeker niet voor de gemakkelijkste route. Hun muziek is alles behalve een hapklare brok: avontuurlijke ambient postrock is de stempel die erop gekleefd wordt. Vertaal die gerust vrij als: geen spek voor ieders bek.

De songs zijn instrumentaal en klinken vaak wat mystiek. Geen catchy refreintjes of imposante gitaarsolo’s bij het vijftal. Wel traag opgebouwde, intense muziek om in te verdwalen. Zeven nummers staan er op ‘Disappearance’. Geen enkele springt eruit. Deze songs vormen één esoterisch geheel. Dit zijn niet de ideale achtergronddeuntjes om een frietje bij te steken. Vrolijkheid is niet het gevoel dat wij met een song als Swallow The Key associëren. Eerder grimmigheid en spanning. Dit had op de soundtrack kunnen prijken van een duistere film als There Will Be Blood.

De grote massa beroeren zit er wellicht niet in voor Cecilia::Eyes met ‘Disappearance’. Om het op de Vlaamse radio te horen passeren, is de muziek ook niet genoeg to the point. De kortste track duurt zes minuten en achttien seconden. Maar indirect kunnen ze misschien toch nog een groot publiek bereiken. Want voor film- en tv-makers zit er in deze muziek wel brood. Het lijkt ons ook de enig mogelijke manier om de Franstalige, Belgische undergroundscene te ontstijgen.