Cecilia::Eyes - Live

Domino

Uit La Louvière komt ons de de vijfkoppige postrockband Cecilia::Eyes tegemoet. De band bestaat al sinds 2004 en bracht vorig jaar nog het erg aardige ‘Disappearance’ uit. Inmiddels bestaat de band tien jaar en om dat te vieren kwam recent een nieuw livealbum uit, eenvoudigweg ‘Live’ gedoopt. Met het nieuwe album trachten de postrockers de fans een mooi overzicht te bieden van een erg rijke carrière.

Uit de eerste ep ‘Echoes From The Attic’ werd One Million Whales geselecteerd, een fijn openbarstend nummer dat in zijn live uitvoering iets langer duurt en zich iets trager op gang trekt, maar tezelfdertijd vooral tijdens de gitaarexplosies meer nuances laat horen. Dat illustreert meteen ook de meerwaarde van het live album: de band laat een omvangrijker geluid horen waardoor de luisteraar de indruk heeft zich echt in een concertzaal te bevinden.

Dat is deels ook te danken aan het gegeven dat producer Andrew Rose en de band zich baseerden op de originele EQ’s van album ‘Souvlaki’ van Slowdive, een absolute mijlpaal binnen het genre, zij het met enige aanpassingen voor de live sound.

Uit het debuut (2007) werd ook een stukje Peter Star gehaald, dat in de live uitvoering gekoppeld wordt aan Death For Treason, een compositie die dan weer afkomstig is uit ‘Here Dead We Lie’ (2009). Op die manier wordt een stukje verleden meegenomen en blijft het allemaal erg fris.

Hoe knap de nummers ook (live) klinken, het zijn en blijven donkere, langere, instrumentale klanktapijten. Daardoor achten we de kans dat deze postrock een groter publiek bereikt eerder klein. Dit wil echter niet zeggen dat de band niet over mogelijkheden beschikt. Integendeel, Cecilia::Eyes verdient zeker een groter publiek en zal dat publiek zeker aan zich weten te binden. Uiteraard zijn er de liveoptredens (mogelijk door met visuals te werken), iets waar het album zeker toe uitnodigt. De instrumentale muziek smeekt echter om met beeld verrijkt te worden.

De band heeft er goed aan gedaan om ook relatief kortere en meer krachtige nummers aan bod te laten komen, zoals Loreta en For The Fallen. Die tonen aan dat Cecilia::Eyes erg zelfbewust omgaat met de moeilijkheden van het specifieke muziekgenre en die zelfs tracht te ontstijgen.

Zoals het genre betaamt, zitten de meer epische hoogtepunten in de staart van het album. Daar vinden we No Prayers, No Bells, No Homeland en Four Lost Soldiers, meer dan uitstekende ambient postrock nummers die zich zeker kunnen meten met die van de meer bekendere genregenoten. We zijn alvast bijzonder benieuwd naar de verdere ontwikkeling van de band.