Chad Vangaalen - Shrink Dust

Sub Pop Records

“Cut off both my hands and threw them in the sand”, daarmee zet Chad Vangaalen alweer meteen de toon voor zijn nieuwe album ‘Shrink Dust’. Geen idee hoe hij het doet, maar van dat ongemakkelijke gevoel dat wij steeds bij een eerste luisterbeurt van zijn platen voelen, zullen we waarschijnlijk nooit afraken. En maar goed ook.

Intussen is hij al aan zijn vijfde soloplaat toe. En tussendoor heeft hij ook nog een sciencefictionfilm gemaakt. Gewoon omdat hij eigenlijk de soundtrack bij een sciencefictionfilm wou schrijven. Intussen zou het eerste deel van die animatiefilm min of meer klaar moeten zijn en ‘Shrink Dust’ is een deel van de soundtrack. Maar zoek het verder  vooral niet te ver want in Vangaalens ogen is dit gewoon een countryplaat. Maar dan wel van het soort country, dat je de bomen injaagt of je doet dansen op de beat van een zweep, die onder je voeten wordt neergestriemd.

De zweep, die je bijvoorbeeld terughoort in Frozen Paradise. Wij vragen ons trouwens af of je in dat nummer nu die aluminium pedalsteel moet terugvinden die Vangaalen voor deze plaat onder de knie wou krijgen. Het klinkt in elk geval allemaal behoorlijk creepy.

En als je dan ook nog eens songtitels als Monster in de tracklist terugvindt en hij zijn afzichtelijke zelf daarin beschrijft, is het plaatje compleet. Maar hij mag dan hardop roepen dat hij een monster is, het blijft wel een schitterende song, waarbij wij aan een referentie als Bright Eyes (maar dan de verdorven versie) niet kunnen ontkomen. In dit geval, maar ook onder meer bij zijn ode aan Lila, lijkt het epitheton “country” wel te passen. Alleen draait hij het steeds door de mangel van zijn eigen opnameruimte (Chad Vangaalen weigert in een “klassieke” studio op te nemen) en voegt hij er spookachtige koortjes aan toe.

Leaning On Bells is daarentegen een bluesrocksong pur sang, afgewerkt met een puike riff en zowaar een uit de kom getrokken gitaarsolo. Ook Where Are You heeft iets poprockerigs in zich. Vangaalens van reverb doordrongen stem dwaalt door de song, die enkel op drums, bas en een eentonig orgeltje gebaseerd is. En toch werkt het.

Het mooie aan ‘Shrink Dust’ is dat de plaat duidelijk een samenhangend geheel vormt, maar de nummers toch behoorlijk ver uit elkaar lijken te liggen. Voornaamste lijm wordt gevormd door de stemmen: die van Vangaalen zelf, maar ook de steeds weer terugkerende koortjes. Maar de muziek kan echt alle kanten uit: van singer-songwriter met akoestische gitaar (Hangman’s Son is meesterlijk), over mislukte popmuziek naar uit de haak staande rocksongs. Chad Vangaalen is nog geen haar veranderd. Maar goed ook. En nu: hop, naar de platenwinkel!