Chantal Acda - The Whale

Starman Records

Buiten lijkt de wereld vijandiger dan ooit, maar gelukkig kunnen we diep onder water duiken met de nieuwe van Chantal Acda en haar band. Daar, in de diepte valt er donkerte, maar vooral ook veel schoonheid en rust te rapen.

Als er sinds het begin met ‘Dreamy Yell’ woorden zijn die we automatisch met de naam Chantal Acda associëren, dan zijn dat: "eerlijkheid", "schoonheid" en "samenwerkingen". Haar muzikale avontuur duurt al meer dan een kwarteeuw en in die tijd streefde ze altijd consequent naar oprechtheid en connectie.

Die vond ze in ook in bands als Chacda, Sleepingdog, Isbells, Distance, Light & Sky en bij Bill Frisell, met wie ze live op Jazz Middelheim stond en die vorig jaar ook deel uitmaakte van The Atlantic Drifters, het internationale gezelschap waarmee ze deze prachtplaat uitbracht.

Vreemd genoeg was het wachten tot nu vooraleer ze een album schreef, samen met de mannen die al tien jaar de dienst uitmaken in haar liveband. Pas nu kregen Eric Thielemans, Niels Van Heertum, Alan Geevaert en Gaetan Vandewoude een uitnodiging om mee te schrijven aan de nummers. Het resultaat klinkt wat ruiger dan het voorgaande werk, maar toch blijft de typische Acda-vibe overeind.

Haar typische stem (die almaar beter lijkt te worden) en het feit dat Chris Eckman (The Walkabouts) als producer optrad, hebben daar veel mee te maken. Eckman en zij gaan ook al een heel eind terug. Ze leerden elkaar kennen op een optreden begin jaren tweeduizend in Spanje en werkten ook al geregeld samen.

De single Heads verraste in maart van dit jaar vriend en vijand. Bijna zeven minuten magie en steeds verder opbouwende spanning, die resulteert in een lange outro waarin Acda haar mannen gul de ruimte geeft. In mei kregen de fans nog een stevige noot te kraken met Make It Work, een song die wel startte als een vintage Acda-song, maar toch ook korrel had die ons herinnerde aan The Cranberries.

Hit The Verge stelde de oude fans dan weer gerust. De subtiliteit en warmte van de oudere platen, zou ook te vinden zijn op ‘The Whale’. Dat wordt meteen nog eens bevestigd met de opener, het prachtige titelnummer. Een warmer dekentje zal je deze herfst niet aangereikt krijgen, al komt Rivers, naar het einde toe, dicht in de buurt. 

Dus: ook al zijn de verhalen minder persoonlijk dan ooit, toch doet dat niets af van de kwaliteit van de songs. En wij vinden het schipperen tussen jazz (Toghetherness), rock (Heads) en ambient (Move Ourselves) zeer aangenaam. Het is alsof je een lange boottocht onderneemt en de zee onder je telkens een andere toestand opzoekt.

Ons advies? Laat je net als Geppetto en Jona opgeslokt en weer uitgespuwd worden door deze walvis.