Chapel Club - Palace

Polydor

Op de foto’s in het boekje van 'Palace', debuutalbum van Chapel Club, lijkt het vijftal een wedstrijdje Morrissey-lookalikes uit te vechten - de zanger wint - en ze kiezen voor een veilige sound, die zijn dienst al bewezen heeft. Is er dan wel iets goeds aan deze plaat?

>Het antwoord is volmondig: “Ja!”. Het valt niet te ontkennen dat de sound van The Twilight Sad en White Lies een zekere charme heeft. Hoewel het erop lijkt dat Chapel Club deze veilige weg bewandelt, doen ze in de kleine details toch een worp naar iets unieks. Zo zijn veel intro’s vreemde geluidsmuren van synthesizers, gitaren en algemene glitch. Ze doen likkebaarden naar een soort van rockmuziek die nog nergens beschreven staat.

Vooral Five Trees blinkt hierin uit. Het begint met een synthesizerstukje dat doet denken aan Flying Lotus en breekt dan opent met een fuzzgeluid dat de gulden middenweg zoekt tussen experiment en radiovriendelijkheid. Er wordt in de loop van het nummer jammer genoeg nog maar weinig terugverwezen naar deze intro.

Toch zijn er kleine ergernissen die 'Palace' minder gedenkwaardig maken. In White Knight Position probeert de zanger – Lewis Bowman - die bevreemdende Morrissey-falsetto’s over een instrumentale track te leggen.  Het nummer doet overigens veel te hard denken aan de eerste nummers van Editors. Ook de stukken die hij met zijn normale stem zingt zijn het vergeten waard.

De teksten zijn vaak weinigzeggend, behalve dan die van het openingsnummer Surfacing. De flarden tekst die bijblijven komen echter van het oude nummer Dream A Little Dream Of Me (van o.a. The Mamas and the Papas en Ella Fitzgerald). Die kennis plaatst Bowmans lyrische kunsten dan weer in een totaal ander daglicht.

Er zijn wel hoogtepuntjes op de plaat, die als geheel de moeite waard is. Zo is er Fine Light dat begint met een koorzang, die kwalitatief goed genoeg is om nog even aan de hoogdagen van dit soort muziek terug te denken. Ook de teksten behalen in dit nummer net voldoende punten om gevoelens op te wekken, die we het best plaatsen tussen synthpop en The Twilight Sad.

Als u nog wil teren op de populaire geluiden van gisteren, dan is 'Palace' van Chapel Club zeker iets voor u. Ook aan radiovriendelijkheid ontbreekt het de jongens niet. Toch bezorgt het gebrek aan originaliteit en een unieke sound ons op veel momenten ergernis. Chapel Club is klaar voor Studio Brussel, maar niet voor de platenkast van de liefhebber.