Charlemagne Palestine + Z'EV - Rubhitbangklanghear Rubhitbangklangear

Sub Rosa

In de reeks ‘Laboratoire Central / Sub Rosa Sessions’ wil het Sub Rosa label artiesten live aan het werk laten horen, zonder publiek en zonder edits of re-recordings. Een live studioplaat zeg maar. Best een spannend concept, dat evengoed kan slagen als falen. Voor deze allereerste editie brengen ze twee grootheden - zeg gerust cultfiguren - samen. Charlemagne Palestine en Z’EV hebben hun strepen al verdiend. Dat is alvast één geruststelling.

De in Brooklyn geboren Charles Martin staat de laatste jaren weer meer in de belangstelling. Belangrijke werken van zijn alter ego Charlemagne Palestine worden heruitgebracht op cd en dat maakt dat zijn muziek door de jongere generaties herontdekt wordt. De ondertussen in Brussel residerende minimal componist en performer brengt trouwens ook nog steeds nieuwe muziek uit.

Een van zijn favoriete speeltuigen zijn klokken. Als kind speelde hij al op een beiaard en hoewel zijn carrière later heel andere wendingen nam, is hij zijn lievelingsinstrument nooit vergeten. In zijn studio heeft hij, zo blijkt, in elk geval nog een imposant exemplaar staan.

Stefan Joel Weisser werd dan weer bekend als percussionist en berucht omwille van zijn metalen slaginstrumenten waarmee hij een industrieel geluid creëerde (“industrial”). In de jaren tachtig heeft hij zonder meer veel invloed gehad op onze Westerse muziek. Groepen als Bauhaus en Einstürzende Neubauten keken zonder meer op naar de Amerikaan.

Op ‘Rubhitbangklanghear Rubhitbangklangear’ versmelten de twee hun instrumenten op de eerste cd. Op het tweede schijfje worden ze weer uit elkaar getrokken en krijg je één solowerk van Palestine en twee, in totaal een uur lang, van Z’EV.

Als je hen samen aan het werk hoort dan klinkt dat zonder meer onheilspellend. Charlemagnes repetitieve klokken worden gedragen door Z’Evs drums, die er als drones onder zweven. Zeker in het derde en laatste stuk resulteert dat in een hels gevecht tussen goed en kwaad.

Dan klinkt het solowerk van Charlemagne een pak vriendelijker en ook vooral zuiverder. Wij wanen ons meteen in een begijnhof ergens ten velde, zij het dat de compositie op zich misschien niet meteen in de smaak valt van de doorsnee bezoekers ervan. En dat zal nog minder het geval zijn bij de twee solostukken van Z’EV. Die laat als weleer drones, drums en knisperende geluiden op je los. In Solo Z#2 laat hij het vijfenveertig minuten lang ratelen en donderen dat het een lieve lust is.

Als dit je eerste ontmoeting is met beide heren, dan raden wij je aan eerst hun ouder werk eens door te nemen vooraleer aan dit stuk te beginnen. Voor gevorderden.