Charlene Soraia - Moonchild

Peacefrog Records

Kim Clijsters kon bij manier van spreken eerder tennissen dan telefoneren, prins Filip is constitutioneel op de wereld gezet om koning te worden en elke miss wil vroeg of laat op tv. Iets gelijkaardigs is er aan de hand met Charlene Soraia : amper acht jaar oud nam ze reeds deel – na drie jaar voorbereiding nota bene – aan een lokale muziektalentenjacht. Als dat maar goed afloopt, zegt de wat misanthrope zeurder in ons, Sylvie Melody in gedachte. Wel, het resultaat van Charlenes debuutcd mag er zijn. Toegegeven, wij werden niet van onze sokken geblazen  maar ‘Moonchild’ verdient meer dan een gewone luisterbeurt. En omdat we beleefde mensen zijn, willen we er zelfs een hele recensie aan wijden.

Miss Soraia lijdt aan een speciale vorm van bipolariteit. Eenvoudig gezegd een soort aandoening, die de jonge dame regelmatig tot uitersten drijft, van het extreem vrolijke tot het even extreem trieste. Ze zegt het trouwens zelf met evenveel woorden op Bipolar. Denk nu niet dat deze cd daarom een therapeutische outing geworden is die men “for art's sake” een artistiek tintje wil meegeven.

Neen, Charlene Soraia durft wel eens uithalen waar je het niet verwacht. In het rustige Daffodils bijvoorbeeld, waar blazers mooi werk afleveren, gaat ze naar het einde toe met haar stem de vocalise-toer op. En de vraag is dan of dat zonodig moest voor dit nummer. Ook op Nobody Knows herhaalt ze hetzelfde truukje en blijft ook dezelfde vraag. Maar doorgaans houdt ze het rustig en kleurt ze keurig binnen de lijntjes.

Buiten kijf staat dat de jongedame wel wat in haar mars heeft. Met haar akoestische gitaar kan ze vele muziekjes aan en creëert ze de meest uiteenlopende sfeertjes. Opener When We Were Five heeft een softe, Braziliaanse feel die later in de song neigt naar jazzy nightclubmuziek. Niet verwonderlijk als ze meegeeft dat Robert Fripp één van haar idolen is. ’T Was Lovely hoort ook in dat rijtje thuis. Meadow Child drijft dan weer op vage rhythm & bluespatronen.

De meeste nummers zijn aan de kalme kant. Het betere singer-songwriterwerk zo u wil. Af en toe wordt het tempo wat opgetrokken en klinken de instrumenten wat vettiger. Zoals in het reeds aangehaalde Bipolar of op het vrolijke, zomerse uptempootje Bike.

Dit zijn stuk voor stuk knap gemaakte liedjes. Merkwaardig goed vakwerk voor een debutante, die niet meteen de vlotte meezinger of de onweerstaanbare wereldveroverende hit ambieert. Bepaald mooi is de afsluiter en tegelijk bonustrack Wherever You Will Go.

Gaat ‘Moonchild’ van Charlene Soraia de komende weken de radiostations bezetten, bij voorkeur de nachtprogramma’s? Of gaat ze meteen doorstoten tot de top tien van het jaar 2012? Wij betwijfelen beide opties. Maar ook het debuut van Joan Armatrading of Joni Mitchell ging aanvankelijk verloren om nadien des te sterker terug te keren toen de backcatalogue van beide dames herontdekt werd. Wie weet wacht Charlene Soraia hetzelfde lot over enkele jaren. Het zou ons allerminst verbazen.